Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

W praktyce poligraficznej często spotykam się z nieporozumieniami dotyczącymi doboru formatu arkusza wyjściowego do konkretnej liczby stron docelowych. Częstym błędem jest założenie, że wystarczy mniejszy arkusz, np. A2, albo mniejsze ilości złamań, by uzyskać odpowiednią liczbę stron. Niestety, takie podejście prowadzi do złych rozkładów, przez co gotowa składka nie zgadza się z założeniem – albo stron będzie za mało, albo nie uzyskamy formatu A4 po ostatecznym złamaniu. Na przykład, jeśli weźmiemy arkusz A2 i złamiemy go dwa czy nawet trzy razy, uzyskamy odpowiednio 4 lub 8 stron A4, co jest o połowę mniej niż potrzeba do pełnej 16-stronicowej składki. Z kolei arkusz A1 złamany tylko dwukrotnie też nie wystarczy – uzyskamy wtedy 8 stron A4. Typowym powodem tych pomyłek jest nieuwzględnienie, że każdorazowe złamanie arkusza podwaja liczbę stron, a nie powiększa jej o określoną stałą wartość. Warto też wiedzieć, że normy dotyczące formatów (np. ISO 216) oraz dobre praktyki drukarskie zakładają takie planowanie, by z jednego dużego arkusza uzyskać jak najwięcej stron docelowego formatu przy minimalnej liczbie operacji i odpadów. Z mojego doświadczenia, wiele osób mylą proporcje formatów, nie rozrysowując sobie dokładnie, ile razy trzeba złamać arkusz, by uzyskać pożądaną liczbę stron w odpowiednim formacie. Najlepiej więc zawsze sprawdzić to „na brudno” na kartce lub prostym rysunku – to bardzo ułatwia zrozumienie, dlaczego właśnie złamanie arkusza A1 trzykrotnie daje dokładnie 16 stron A4, a inne warianty będą po prostu błędne pod względem produkcyjnym i organizacyjnym.