Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wybór innej odpowiedzi niż „jednolita” w pytaniu o rodzaj okładki stosowany w oprawie zeszytowej wynika najczęściej z mylnego założenia co do konstrukcji zeszytów lub broszur drutowanych. Czasem wydaje się, że „jednorodna” czy „specjalna” może brzmieć bardziej profesjonalnie, ale w praktyce te pojęcia nie są stosowane w branży poligraficznej na określenie typowych okładek dla oprawy zeszytowej. Okładka jednorodna to określenie nieprecyzyjne i rzadko spotykane w standardach – można je podświadomie utożsamiać z czymś jednolitym, a jednak nie jest to oficjalny termin. Z kolei określenie „specjalna” sugeruje nietypowe materiały lub rozwiązania konstrukcyjne, które są wykorzystywane raczej w oprawie twardej, albumach czy ekskluzywnych katalogach, gdzie stosuje się np. okładki lakierowane, tłoczone czy z dodatkowymi elementami. Oprawa zeszytowa z definicji ma być szybka, prosta i tania – każda „specjalność” czy kombinacja materiałów podnosiłaby koszty i komplikowała proces produkcyjny, co jest sprzeczne z jej założeniami. „Kombinowana” okładka to z kolei określenie typowe dla opraw klejonych lub twardych, gdzie łączy się różne surowce lub warstwy w celu zwiększenia trwałości albo efektu wizualnego. Typowym błędem jest tu myślenie, że skoro okładka może być bardziej złożona w niektórych publikacjach, to dotyczy to każdej formy oprawy – a tak wcale nie jest. Warto pamiętać, że branżowe normy i podręczniki jasno wskazują na jednolitą okładkę jako standard w oprawie zeszytowej, bo tylko ona pozwala na szybkie zszycie całej publikacji i zapewnia odpowiednią elastyczność. W praktyce, każda inna opcja skutkowałaby zbędnymi komplikacjami i zupełnie nie pasuje do realiów produkcyjnych tej techniki.