Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wybierając papier do wykonania paska grzbietowego ze skrzydełkami, warto zwrócić uwagę na kilka kluczowych parametrów materiału – jego wytrzymałość, elastyczność oraz odporność na wielokrotne zginanie. Często pojawia się przekonanie, że gruby, sztywny papier kredowany sprawdzi się lepiej, bo wydaje się „porządny” w dotyku, ale niestety kreda 220 g/m² jest zbyt mało elastyczna i potrafi pękać przy zginaniu. Dodatkowo, jej powierzchnia jest śliska, przez co gorzej wiąże się z klejem i łatwiej się odwarstwia. Papier gazetowy, choć tani i lekki, absolutnie nie nadaje się do tej roli – jest bardzo cienki (zaledwie 50 g/m²), chłonie wilgoć jak gąbka, szybko się deformuje i rozrywa, co w praktyce prowadzi do błyskawicznego zużycia i braku profesjonalnego wyglądu. Papier przebitkowy 20 g/m² to już w ogóle ekstremalnie cienki i nietrwały materiał – używany zwykle do kalkowania lub przekładek, nie ma żadnej wartości użytkowej w kontekście konstrukcji grzbietu. Wiele osób myli się, sądząc, że cieńszy papier będzie łatwiejszy do formowania, ale na dłuższą metę to tylko źródło kłopotów z trwałością. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczowe jest tu znalezienie kompromisu między odpowiednią grubością a elastycznością, co właśnie zapewnia papier natronowy. Standardy branżowe i większość poradników introligatorskich wyraźnie wskazują na ten materiał. Próby stosowania innych rodzajów papieru kończą się często rozwarstwianiem, pękaniem lub nieestetycznym falowaniem grzbietu. Dlatego, patrząc praktycznie, lepiej trzymać się sprawdzonych rozwiązań i nie sugerować się jedynie gramaturą czy wyglądem papieru, tylko całością właściwości użytkowych.