Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Kluczową kwestią przy rozpoznawaniu typów oprawy książkowej jest sposób łączenia kartek i ich trwałość. Często myli się oprawę prostą zeszytową z innymi typami, bo wygląda ona na bardzo podstawową, ale w rzeczywistości polega na zszyciu kartek zszywkami, nie nicią – to rozwiązanie spotyka się najczęściej w zeszytach i cienkich broszurach, gdzie liczy się szybkość i niska cena produkcji, a nie wytrzymałość na długie użytkowanie. Oprawa prosta klejona również bywa myląca, bo można odnieść wrażenie, że wystarczy skleić kartki, by uzyskać solidną książkę. Jednak w praktyce klejone grzbiety są podatne na pękanie, zwłaszcza przy częstym otwieraniu, i strony mogą zacząć wypadać. To jest typowe dla tanich wydań, katalogów, czy gazet – tam, gdzie nie liczy się długotrwałość. Oprawa złożona klejona z kolei, choć bardziej zaawansowana (kartki zbierane w składki i razem klejone), też nie dorównuje trwałością oprawie szytej nićmi. Moim zdaniem, częstym błędem jest zakładanie, że każda gruba książka musi być szyta albo klejona – tymczasem dopiero po dokładnym przyjrzeniu się grzbietowi i konstrukcji można rozpoznać technikę. Praktycy branżowi wiedzą, że najlepszą jakość i odporność na wielokrotne użytkowanie daje szycie nićmi, czego dowodem są stare tomy w bibliotekach czy książki wykorzystywane intensywnie przez uczniów oraz naukowców. Warto zwracać uwagę nie tylko na cenę, ale i na technologię wykonania, bo to ona decyduje, czy po roku książka będzie wyglądać jak nowa, czy zacznie się rozpadać od pierwszych stron.