Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Złamywanie obwolutowe, prostopadłe i obejmujące to techniki, które dość często pojawiają się w branży poligraficznej, ale każda z nich ma inny cel i sposób wykonania niż harmonijkowe. Złamywanie obwolutowe polega na owinięciu jednej lub kilku części papieru wokół innej części, co nadaje się głównie do obwolut książkowych, czasopism czy katalogów – tam główną rolę odgrywa ochrona lub dekoracja, a nie podział na równe segmenty. Złamywanie prostopadłe z kolei polega na składaniu arkusza w taki sposób, by każde kolejne zgięcie wypadało pod kątem prostym do poprzedniego. Stosuje się je przy produkcji map, rozkładówek albo bardziej złożonych folderów i raczej nie uzyskuje się tu efektu harmonijki, bo strony nakładają się na siebie warstwowo. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób myli te dwie techniki z harmonijkowym złamem właśnie przez podobieństwo rysunków – to często kwestia nieuwagi i braku praktyki przy składaniu fizycznych materiałów. Jeśli natomiast chodzi o złamywanie obejmujące, to mówimy tu o zgięciach, gdzie jeden fragment całkowicie otacza lub obejmuje pozostałe części arkusza, trochę jak kieszonka. Ta metoda jest stosowana raczej w okładkach czy kopertach niż w prostych ulotkach. Typowym błędem jest zakładanie, że każda sekwencyjna forma złamywania da się podciągnąć pod harmonijkę, ale tak nie jest. Kluczowe w harmonijkowym złamie są naprzemienne kierunki zgięć i jednakowe segmenty, co najlepiej spełnia rolę w materiałach informacyjnych, gdzie trzeba szybko rozłożyć i przejrzeć cały arkusz. Warto pamiętać, że standardy branżowe, np. normy ISO dla przygotowania do druku, szczególnie zwracają uwagę na sposób rozmieszczenia stron i kierunki złamów, bo ma to realny wpływ na późniejszą funkcjonalność i wygodę korzystania z gotowego produktu.