Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Temat okładek i ich konstrukcji w oprawie introligatorskiej wydaje się prosty, ale wiele osób myli ich rodzaje ze względu na podobieństwo określeń. Przykładowo, okładka zeszytowa to zupełnie inna technologia – stosuje się ją raczej w cienkich broszurach i zeszytach, gdzie okładka jest miękka, zwykle wykonana ze sztywnego papieru i nie zawiera typowych przegięć poza ewentualnym jednym, biegnącym przez grzbiet. Jej głównym zadaniem jest ochrona kilku kartek, a nie zapewnienie trwałości na lata. Okładka łączona lamówką to specjalistyczna technika, gdzie dodatkowy pasek materiału – lamówka – służy do estetycznego wykończenia brzegów i zabezpieczenia ich przed strzępieniem, najczęściej w oprawach dekoracyjnych lub nietypowych. Tu przegięcia nie są wyróżnikiem konstrukcji, tylko właśnie obecność lamówki. Natomiast okładka przylegająca, jak sama nazwa wskazuje, szczelnie przylega do bloku, niemal go otulając, i stosuje się ją czasem w oprawach miękkich lub półtwardych, żeby książka zajmowała mniej miejsca, jednak nie występują tam 4 przegięcia charakterystyczne dla zakrywającej. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie ilości przegięć z każdą grubszą okładką albo z myleniem pojęć z nazwami handlowymi stosowanymi przez drukarnie. W rzeczywistości tylko okładka zakrywająca, wykonana jako jednolita całość z 4 przegięciami, spełnia standardy trwałości i funkcjonalności wymagane w publikacjach wielokrotnego użytku, takich jak albumy czy luksusowe wydania książek. Dobra znajomość tej terminologii pozwala uniknąć nieporozumień przy składaniu zamówień introligatorskich i gwarantuje, że gotowa oprawa spełni oczekiwania pod względem trwałości i estetyki.