Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych
Przedstawiony na rysunku sposób łączenia wkładu z okładką stosuje się w oprawie
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
To jest klasyczny przykład oprawy zeszytowej, często określanej też jako oprawa szyta drutem przez grzbiet. Moim zdaniem, w branży poligraficznej trudno znaleźć prostszy i bardziej uniwersalny sposób łączenia wkładu z okładką niż właśnie ta metoda – sprawdza się zarówno przy zeszytach szkolnych, broszurach reklamowych, katalogach, jak i prostych instrukcjach obsługi. Tutaj wkład (czyli środek) oraz okładka są składane razem i zszywane metalowym drutem (zszywkami), najczęściej w dwóch lub trzech miejscach na grzbiecie. Takie rozwiązanie pozwala na zachowanie dużej estetyki przy jednoczesnej niskiej cenie produkcji, dlatego jest tak popularne. Co ciekawe, standardy branżowe – np. PN-EN ISO 9706 – odnoszą się do trwałości papieru, a przy oprawie zeszytowej szczególnie ważne jest stosowanie odpowiedniego gramaturowo papieru, bo zbyt cienki może się łatwo rozrywać przy zszywkach, zaś zbyt gruby utrudnia składanie. Z mojego doświadczenia wynika, że przy wyborze tej oprawy zawsze warto przewidzieć, jak często dokument będzie używany – do materiałów często przeglądanych (np. instrukcje, notatniki) to rozwiązanie jest wręcz idealne. Szczerze mówiąc, oprawa zeszytowa to taki poligraficzny standard, bez którego trudno sobie wyobrazić codzienną pracę w drukarni.
W poligrafii sposób łączenia wkładu z okładką, zaprezentowany na rysunku, zdecydowanie nie jest charakterystyczny ani dla opraw specjalnych, ani dla opraw z lamówką czy tak zwanych opraw złożonych. Często można spotkać się z błędnym założeniem, że jeśli coś wygląda prosto, to musi być techniką specjalną – tymczasem oprawy specjalne to rozwiązania stosowane raczej do niszowych lub ekskluzywnych publikacji, gdzie wykorzystywane są nietypowe materiały albo bardzo zaawansowane techniki rękodzielnicze, na przykład szycie nićmi, oprawy skórzane lub z wstawkami metalowymi. Z kolei oprawa z lamówką polega na tym, że krawędzie okładki są obszywane specjalną tasiemką, co wzmacnia i zabezpiecza grzbiet, ale nie ma tu mowy o zszywaniu środka z okładką drutem, jak na rysunku. Oprawa złożona natomiast to pewne nieprecyzyjne określenie, które bywa używane zamiennie z broszurowo-złożoną, lecz w profesjonalnym nazewnictwie drukarskim nie odnosi się bezpośrednio do metody przedstawionej na obrazku. Warto pamiętać, że duża część nieporozumień wynika z mylenia pojęć – wystarczy przyjrzeć się bliżej procesowi: jeśli widzimy zszywki na grzbiecie łączące okładkę i wszystkie kartki w jedną całość, to mamy do czynienia z oprawą zeszytową. W praktyce każda inna metoda wymagałaby dodatkowych czynności, materiałów lub narzędzi, co znacząco wpływa na cenę i czas produkcji. Z tego względu, dla prostych publikacji, które mają być tanie i wygodne w użytkowaniu, nie stosuje się kosztownych czy złożonych technik oprawy. Moim zdaniem takie pomyłki są dość częste wśród początkujących, szczególnie jeśli nie mieli okazji zobaczyć, jak wygląda proces oprawiania w profesjonalnej drukarni.