Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wybór rozcieńczalnika innego niż woda do klejów syntetycznych stosowanych przy łączeniu elementów tekturowych jest dość częstym błędem wynikającym z mylenia różnych typów klejów albo z niewiedzy dotyczącej chemii materiałów papierniczych. Olej, alkohol czy benzyna nie są odpowiednimi substancjami do rozcieńczania kleju na bazie PVAc ani innych popularnych klejów używanych w branży papierniczej czy archiwalnej. Oleje, zarówno mineralne, jak i roślinne, nie mieszają się z klejami wodnymi i mogą powodować powstawanie plam oraz znacząco obniżyć wytrzymałość połączenia, ponieważ nie odparowują, a raczej zostają w strukturze materiału. Alkohol etylowy czy izopropylowy mogą działać jako rozpuszczalniki, ale tylko w przypadku specjalistycznych klejów na bazie żywic rozpuszczalnych w alkoholu, które jednak raczej nie są używane do łączenia papieru i tektury, ponieważ zbyt mocno ingerują w strukturę włókien i mogą je po prostu uszkodzić, a dodatkowo są mało przyjazne dla zdrowia i środowiska. Benzyna absolutnie się nie nadaje – jej użycie wiąże się ze znacznym ryzykiem pożarowym i toksycznym, a na dodatek kleje przeznaczone do rozcieńczania benzyną są typowe raczej dla prac przy materiałach sztucznych lub gumowych, gdzie papier mógłby się zwyczajnie zniszczyć. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy rozpuszczalnik nadaje się do każdego kleju – podczas gdy technologia klejenia wymaga zawsze dopasowania rozcieńczalnika do składu chemicznego kleju i rodzaju powierzchni. W praktyce archiwalnej i introligatorskiej liczy się nie tylko trwałość, ale też bezpieczeństwo i neutralność dla dokumentów, a więc korzystanie z wody jako rozcieńczalnika kleju syntetycznego to zarówno zgodność z normami, jak i ochrona materiałów przed degradacją chemiczną.