Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Oporkowanie, klejenie i laminowanie to czynności, które mogą pojawiać się podczas produkcji różnego rodzaju wyrobów papierniczych, jednak żadna z nich nie służy ułatwieniu zginania klapek w teczkach tekturowych. Oporkowanie, mimo że brzmi dość technicznie i można by się pomylić, to w poligrafii oznacza raczej wzmacnianie lub usztywnianie krawędzi, a nie wykonywanie linii zgięcia. Spotkałem się z tym określeniem przy produkcji okładek książek, gdzie oporkowanie podnosi wytrzymałość, ale nie ma nic wspólnego z samym zginaniem. Klejenie to proces łączenia dwóch powierzchni za pomocą odpowiednich klejów – tutaj chodzi o trwałe zespolenie elementów, a nie o przygotowanie materiału do zginania. Oczywiście, w teczkach nieraz trzeba coś skleić, ale to zupełnie inny etap produkcji i cel działania. Laminowanie natomiast, choć brzmi profesjonalnie, polega na pokrywaniu papieru lub tektury cienką warstwą folii, by zwiększyć odporność na wilgoć, zabrudzenia czy ścieranie – to raczej kwestia zabezpieczenia i estetyki niż funkcjonalności zginania. W praktyce często spotykam się z sytuacjami, gdzie osoby początkujące utożsamiają laminowanie z ulepszaniem wytrzymałości mechanicznej, ale taki zabieg nie rozwiązuje problemu łatwego gięcia sztywnej tektury. Najczęstszym błędem jest sądzenie, że każdy proces wpływający na trwałość lub wygląd materiału automatycznie czyni go bardziej elastycznym, a przecież tylko odpowiednie przygotowanie linii zgięcia – czyli właśnie bigowanie – pozwala na wygodne składanie grubych arkuszy bez ich uszkodzenia. Warto zwracać uwagę na prawidłowe nazewnictwo i technologię pracy, bo od tego zależy nie tylko estetyka, ale i długowieczność gotowego wyrobu.