Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Dobór odpowiedniej operacji przy przygotowywaniu tektury o wysokiej gramaturze jest kluczowy, jeżeli zależy nam na precyzji i estetyce finalnego produktu. Gumowanie, choć brzmi poważnie, w praktyce odnosi się do nanoszenia warstwy klejącej (gumy) na powierzchnię materiału – najczęściej papieru, rzadziej tektury. Ten proces ułatwia późniejsze sklejenie elementów, na przykład w produkcji kopert czy etykiet, ale nie zmienia właściwości mechanicznych tektury pod kątem jej łamania czy wyginania. Kaszerowanie to z kolei zupełnie inny temat, bo polega na łączeniu cienkiego papieru z grubszą tekturą poprzez klejenie w celu uzyskania efektu estetycznego lub wzmacniającego. Nie ma to jednak nic wspólnego z przygotowaniem krawędzi pod złamywanie – raczej skupia się na wyglądzie czy trwałości całego arkusza. Krojenie, choć faktycznie jest operacją polegającą na cięciu materiału, w tym przypadku byłoby zbyt agresywne – zamiast ułatwiać zginanie, po prostu rozdzieliłoby tekturę na dwa osobne kawałki, co nie jest naszym celem. Typowym błędem jest mylenie nadkrawania z krojeniem – bo na pierwszy rzut oka wydają się podobne, ale w praktyce nadkrawanie polega na kontrolowanym nacięciu powierzchni tak, by nie uszkodzić struktury materiału, tylko umożliwić równe zgięcie. W branży opakowań, szczególnie przy gramaturach przekraczających 400 g/m², to właśnie nadkrawanie (czy też bigowanie) pozwala uzyskać precyzyjne i trwałe łamanie. Zaniedbanie tego procesu prowadzi do pękania lub strzępienia się krawędzi, co świadczy o braku profesjonalizmu. Osobiście uważam, że wiedza o tych procesach to podstawa w każdej drukarni czy firmie zajmującej się produkcją opakowań, bo pozwala zaoszczędzić sporo czasu i materiału. Warto więc zapamiętać te różnice i stosować właściwe techniki zgodnie z przeznaczeniem.