Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wielu osobom może się wydawać, że laminowanie arkuszy czy kalibrowanie składek to sposoby na poprawę wytrzymałości oprawy, ale niestety nie mają one większego wpływu na trwałość samego połączenia klejowego grzbietu sfrezowanego bloku. Laminowanie polega na pokrywaniu pojedynczych arkuszy folią ochronną – sama folia ma chronić przed wilgocią, zabrudzeniami czy uszkodzeniami mechanicznymi, ale nie ma żadnego znaczenia dla poprawy przyczepności kleju między kartkami. To zabieg wykończeniowy, skupiający się raczej na estetyce i ochronie, nie na funkcjonalności klejenia. Z kolei kalibrowanie składek to proces wyrównywania i dopasowywania arkuszy w bloku, żeby całość miała równą krawędź – ważne dla późniejszego cięcia czy oprawiania, ale nie zwiększa powierzchni kontaktu kleju z papierem. Zgrzewanie kartek natomiast to zupełnie inna technologia, wykorzystywana raczej w zeszytach z grubszymi okładkami albo tam, gdzie stosuje się termozgrzewalne materiały (na przykład przy plastikowych grzbietach). W przypadku klasycznego sfrezowanego bloku książki zgrzewanie nie jest ani praktyczne, ani typowe. Często spotykany błąd myślowy polega na tym, że ludzie szukają rozwiązań „z zewnątrz” – coś dołożyć, coś skleić czy zgrzać, nie zwracając uwagi na podstawową zasadę: to właśnie odpowiednie przygotowanie powierzchni grzbietu decyduje o wytrzymałości. Branżowe standardy podkreślają, że kluczowe jest zmechacenie, które zwiększa adhezję kleju. Pominięcie tego etapu lub zastąpienie go jednym z powyższych zabiegów skutkuje osłabieniem całej konstrukcji bloku i prowadzi do szybkiego rozklejania się książki, co z mojego doświadczenia jest najczęstszą przyczyną reklamacji w drukarniach. Warto pamiętać, że dobra oprawa zaczyna się od solidnego przygotowania grzbietu – a to oznacza właśnie zmechacenie, nie żadne laminowanie czy zgrzewanie.