Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Z moich obserwacji wynika, że często pojawia się przekonanie, jakoby nadmiar wody w kleju mógł powodować zestarzenie się błony klejowej, spienienie kleju albo zżółknięcie materiału. W rzeczywistości są to efekty związane z zupełnie innymi czynnikami technologicznymi. Starość błony klejowej to najczęściej kwestia jakości składników kleju, wieku produktu albo niewłaściwego przechowywania, a nie tymczasowego kontaktu z wodą podczas aplikacji. Z kolei spienienie się kleju wynika bardziej z niewłaściwego mieszania bądź zastosowania kleju przeznaczonego do innych materiałów lub technologii, a nie z samej obecności większej ilości wody. Zżółknięcie sklejanego papieru czy innych podłoży pojawia się raczej pod wpływem działania światła, promieniowania UV, starzenia się materiałów lub stosowania klejów z nieodpowiednimi dodatkami chemicznymi. Typowym błędem jest także mylenie efektów długotrwałego przechowywania (np. zżółknięcie, kruchość) z reakcjami natychmiastowymi, które pojawiają się podczas samego klejenia. Branżowa praktyka i normy introligatorskie jasno wskazują, że zastosowanie kleju o nadmiernej zawartości wody powoduje przede wszystkim lokalną deformację papieru, tzn. jego pofałdowanie, a nie zmiany kolorystyczne czy strukturalne. Moim zdaniem, żeby uniknąć takich pomyłek, warto przeanalizować, jakie mechanizmy fizyczne zachodzą przy klejeniu papieru – absorpcja wody przez włókna prowadzi do ich pęcznienia i deformacji, co jest podstawową przyczyną falowania arkuszy. Dobrze jest też pamiętać, że każda wada montażowa ma swoje ściśle określone źródło i precyzyjne rozpoznanie problemu to podstawa skutecznej pracy w branży poligraficznej.