Kwalifikacja: PGF.06 - Planowanie i kontrola produkcji poligraficznej
Dla wykonywania pokazanej na rysunku broszury, należy zaplanować kompletowanie wkładu metodą
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Metoda kompletowania wkładu „składka w składkę” to w zasadzie podstawa przy produkcji broszur szytych drutem, dokładnie takich, jak ta pokazana na fotografii. Cały proces polega na wkładaniu jednej składki w drugą, co pozwala uzyskać paginację ciągłą oraz zachowanie właściwego porządku stron. Dzięki temu, że każda składka jest odpowiednio zbigowana i ułożona, podczas szycia broszura nie rozjeżdża się, a całość jest bardzo stabilna. W typowych drukarniach czy introligatorniach ten sposób kompletowania jest preferowany przy niewielkiej liczbie składek, bo potem już lepiej sprawdzają się metody typu składka na składkę czy klejenie (szczególnie przy grubszych publikacjach). Moim zdaniem, jeśli ktoś chce opanować podstawy montażu broszur, to bez zrozumienia tej techniki ani rusz. Warto też pamiętać, że zgodnie z normami branżowymi, składka w składkę pozwala zminimalizować błędy przy przycinaniu oraz zapewnia lepszą estetykę. Takie rozwiązanie świetnie sprawdza się w przypadku gazet, folderów reklamowych czy katalogów, gdzie liczy się prostota i szybkość wykonania. W praktyce dobrze jest też zwrócić uwagę na odpowiednie bigowanie, bo bez tego broszura może się nie zamykać prawidłowo. Z mojego doświadczenia wynika, że przy pracy na zszywaczach półautomatycznych metoda ta jest wręcz niezastąpiona.
W przypadku broszur pokazanych na zdjęciu, wybór metody kompletowania wkładu jest kluczowy dla uzyskania odpowiedniej jakości i trwałości produktu. Często pojawia się przekonanie, że kompletowanie „arkusz na arkusz” lub „arkusz w składkę” może być dobrym rozwiązaniem, jednak są to typowe błędy wynikające z niezrozumienia konstrukcji broszury szytej drutem. Metoda „arkusz na arkusz” polega na układaniu pojedynczych, złożonych na pół arkuszy jeden na drugim, co sprawdza się raczej przy prostych blokach do klejenia, np. w zeszytach klejonych lub notesach. Takie podejście nie gwarantuje zachowania spójności paginacji przy zszywaniu na grzbiecie. Z kolei „arkusz w składkę” oznacza wkładanie pojedynczego arkusza wewnątrz złożonej już składki, co w praktyce jest rzadko stosowane, bo powoduje niestabilność całego wkładu – arkusze mogą się przesuwać, co prowadzi do błędów przy finalnym montażu. Propozycje „składka na składkę” oraz „składka w składkę” bywają mylone ze względu na podobieństwo nazw, ale różnica jest zasadnicza – składka na składkę to metoda typowa dla grubych bloków książkowych, gdzie kolejne składki układa się warstwowo, jedna na drugiej, a następnie łączy je klejem lub zszywa nićmi. Takie kompletowanie jest wykorzystywane np. przy produkcji książek w twardej oprawie, a nie przy cienkich, zszywanych broszurach. W praktyce, jeśli próbować złożyć broszurę wg innych metod niż składka w składkę, efekt będzie po prostu nieestetyczny i niezgodny ze standardami branżowymi. To częsty błąd początkujących, którzy nie rozróżniają specyfiki montażu różnych rodzajów wydawnictw.