Kwalifikacja: PGF.06 - Planowanie i kontrola produkcji poligraficznej

W analizie pomiarów gęstości optycznej materiałów nieprzeźroczystych łatwo natknąć się na mylące pojęcia. Przede wszystkim, areometr to urządzenie zupełnie z innej bajki – jego zadaniem jest mierzenie gęstości cieczy, co przy kontroli papieru, folii czy farb drukarskich nie ma żadnego zastosowania. To narzędzie stosujesz raczej w laboratoriach chemicznych lub przy badaniu gęstości cieczy technicznych, a nie przy pomiarze światła odbitego od nieprzeźroczystego podłoża. Densytometr transmisyjny, mimo że brzmi podobnie, pracuje na zupełnie innej zasadzie – mierzy ilość światła przechodzącego przez materiał, więc sprawdza się wyłącznie przy kontroli folii, klisz czy innych przezroczystych podłoży, na przykład przy analizie negatywów fotograficznych albo filmów rentgenowskich. Stosowanie go do nieprzeźroczystych materiałów nie tylko mija się z celem, ale w praktyce jest niemożliwe, bo światło po prostu "nie przejdzie" przez takie podłoże. pH-metr natomiast służy do pomiaru odczynu, czyli kwasowości lub zasadowości roztworów wodnych – to zupełnie inny zakres zastosowań, najczęściej spotykany w analizie chemicznej wody, ścieków albo substancji spożywczych. Częstym błędem jest mylenie podobnie brzmiących urządzeń lub kierowanie się tylko ich nazwą, bez zastanowienia się nad zasadą działania. Kluczowe jest zawsze, by dobierać narzędzia pomiarowe zgodnie z właściwościami badanego materiału oraz oczekiwanym wynikiem. W branży poligraficznej, przy kontroli jakości druku na papierze czy kartonie, tylko densytometr refleksyjny daje szansę na uzyskanie wiarygodnych, zgodnych ze standardami wyników. Warto o tym pamiętać przy pracy w laboratorium lub na produkcji, bo praktyczna znajomość różnic między tymi urządzeniami pozwala uniknąć kosztownych pomyłek.