Kwalifikacja: PGF.06 - Planowanie i kontrola produkcji poligraficznej

Zaskakująco dużo osób sądzi, że włókna w okładzinie oprawy powinny być albo krzyżowe, albo wręcz prostopadłe do grzbietu wkładu. To taki dość częsty błąd, który bierze się chyba z mylenia zasad dotyczących papieru używanego wewnątrz książki z zasadami dotyczącymi oprawy. Niektórzy myślą, że krzyżowe albo prostopadłe ułożenie włókien zapewni większą sztywność i odporność na wyginanie, ale to niestety nie działa tak, jak intuicyjnie się wydaje. W praktyce, jeśli włókna są ustawione krzyżowo lub pod kątem, okładzina zaczyna się łatwiej wyginać i fałdować, co prowadzi do szybszego zużycia – szczególnie w miejscach, gdzie okładka pracuje przy otwieraniu. Ukośne ułożenie włókien to już w ogóle eksperyment, na którym najczęściej przejeżdżają się początkujący. Taki układ sprawia, że materiał się rozciąga w nieprzewidywalny sposób, przez co okładka może tracić stabilność, a czasem nawet pękać przy grzbiecie. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszą motywacją dla wyboru nieprawidłowego kierunku włókien jest chęć uzyskania większej estetyki albo próba wykorzystania skrawków materiału, ale to prowadzi raczej do pogorszenia jakości oprawy niż do jakichś pozytywnych efektów. Standardy branżowe są tu jednoznaczne – włókna muszą przebiegać równolegle do grzbietu wkładu, żeby okładka pracowała razem z książką, a nie przeciwko niej. Jeśli zrobi się inaczej, bardzo szybko pojawiają się problemy: od spękań grzbietu, przez rozwarstwienia, aż po deformacje całej oprawy. To zagadnienie jest o wiele bardziej istotne, niż się na pierwszy rzut oka wydaje, bo świadczy o profesjonalizmie wykonawcy – w poligrafii faktycznie nie ma miejsca na kompromisy w tej kwestii.