Dana jest tablica n-elementowa o nazwie t[n]. Zadaniem algorytmu zapisanego w postaci listy kroków jest wypisania sumy
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Algorytm przedstawiony w pytaniu wykonuje sumowanie co drugiego elementu tablicy. Rozpoczyna od elementu o indeksie 0, czyli pierwszego elementu tablicy, a następnie przeskakuje o dwa indeksy za pomocą instrukcji i ← i + 2. Dzięki temu algorytm dodaje do zmiennej wynik wyłącznie wartości znajdujące się na pozycjach o parzystych indeksach w tablicy. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju algorytmu można znaleźć w sytuacjach, gdy potrzebujemy operować tylko na wybranym podzbiorze danych, na przykład w analizie co drugiego punktu danych w dużych zbiorach, co może przyspieszyć proces analizy i zmniejszyć obciążenie obliczeniowe. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie inżynierii oprogramowania, gdzie staramy się optymalizować algorytmy pod kątem wydajności i złożoności obliczeniowej. Warto zauważyć, że operowanie na co drugim elemencie może być także użyteczne w przypadku wzorców projektowych, takich jak iteratory, które pozwalają na elastyczną kontrolę nad sposobem przeglądania danych w strukturach danych.
Pierwsza niepoprawna koncepcja sugeruje zsumowanie wszystkich elementów tablicy, co wymagałoby iteracji przez każdy element bez przeskakiwania indeksów. Taki algorytm miałby strukturę z pętlą stabilnie zwiększającą indeks o 1, co nie jest zgodne z przedstawionym kodem. Druga opcja zakłada sumowanie n-elementów tablicy, co jest mało precyzyjne i może sugerować błędne rozumienie, że n samo w sobie jest wartością sumowaną, a nie indeksem granicznym. Algorytm musiałby dodawać wszystkie elementy od zera do n-1, a w rzeczywistości operuje na co drugim indeksie. Ostatnia propozycja dotycząca sumowania elementów o wartościach nieparzystych wymagałaby dodatkowego warunku sprawdzającego parzystość wartości t[i], czego brak w przedstawionym kodzie. Typowym błędem jest niezrozumienie różnicy między iterowaniem po indeksach a wartościami oraz między warunkiem logicznym a przekształceniem pętli. Wszystkie te błędne odpowiedzi wynikają z nieprecyzyjnego przeanalizowania warunków i struktury pętli, co jest kluczowe w projektowaniu efektywnych algorytmów, zgodnie z zasadami inżynierii oprogramowania.
