Klucz podstawowy jest unikalnym identyfikatorem rekordu w tabeli bazy danych, który zapewnia jednoznaczność każdego wpisu. W praktyce oznacza to, że żaden z wpisów w tabeli nie może mieć tego samego klucza podstawowego, co pozwala na łatwe odnajdywanie i łączenie danych. Klucz podstawowy jest często implementowany jako pole numeryczne, co umożliwia szybką i efektywną indeksację. W standardzie SQL klucz podstawowy definiuje się za pomocą polecenia 'PRIMARY KEY'. Przykładem zastosowania klucza podstawowego może być tabela 'Użytkownicy', w której pole 'ID_Użytkownika' pełni rolę klucza podstawowego, zapewniając unikalność dla każdego użytkownika. Klucz podstawowy może składać się z jednego lub więcej pól, a w przypadku złożonych kluczy podstawowych, wszystkie pola muszą być wypełnione, aby rekord był uznany za unikalny. Dlatego właśnie klucz podstawowy jest fundamentem relacyjnych baz danych, umożliwiającym prawidłowe zarządzanie danymi.
Klucz obcy jest to pole, które odnosi się do klucza podstawowego innej tabeli w celu utworzenia relacji pomiędzy nimi. Jego głównym celem jest zapewnienie integralności referencyjnej, co oznacza, że pozwala na łączenie danych z różnych tabel. Dlatego klucz obcy nie może być użyty jako jednoznaczny identyfikator rekordu w danej tabeli, gdyż nie gwarantuje on unikalności, a jedynie odniesienie do innego rekordu. Numeryczne pole samo w sobie nie jest wystarczające do identyfikacji rekordu, ponieważ nie każde pole numeryczne jest unikalne. Pola numeryczne mogą zawierać powtarzające się wartości, co czyni je niewłaściwym wyborem na identyfikator rekordu. Relacje, mimo że są kluczowym elementem w strukturze baz danych, nie są specyficznymi polami, które mogłyby pełnić rolę klucza. Relacje definiują, jak różne tabele interagują ze sobą, ale nie identyfikują konkretnych rekordów. W związku z tym, żadne z wymienionych pól nie mogą pełnić roli jednoznacznego identyfikatora rekordu w bazie danych, poza kluczem podstawowym, który jest fundamentalnym elementem relacyjnych baz danych.