Kwalifikacja: INF.03 - Tworzenie i administrowanie stronami i aplikacjami internetowymi oraz bazami danych

Programowanie funkcyjne, które można by błędnie uznać za odpowiedź, koncentruje się na obliczeniach jako na wywołaniach funkcji, co oznacza, że kluczowym aspektem tego podejścia jest niezmienność danych i unikanie efektów ubocznych. Funkcje w programowaniu funkcyjnym są traktowane jako pierwszorzędne obiekty, co różni je od programowania imperatywnego, gdzie głównym celem jest sekwencja instrukcji. Z tego powodu, w programowaniu funkcyjnym nie definiuje się programu jako ciągu poleceń, lecz jako zbiór transformacji danych. Programowanie logiczne z kolei skupia się na reprezentacji wiedzy w postaci faktów i reguł, umożliwiając systemom wnioskowanie, a nie na wykonywaniu instrukcji. Przykładem takiego podejścia jest Prolog, gdzie programy są formułowane w sposób deklaratywny. Programowanie stanowe, które również mogłoby być mylące, odnosi się do koncepcji, w której program operuje w różnych stanach, często z użyciem maszyn stanowych, co znowu nie odnosi się do ciągu instrukcji. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków często wynikają z nieporozumienia dotyczącego różnicy między różnymi paradygmatami programowania i ich zastosowaniami. Każde z tych podejść ma swoje unikalne cechy i zastosowania, ale kluczowa różnica, która definiuje programowanie imperatywne, to jego zależność od sekwencji instrukcji, co czyni je odmiennym od innych stylów programowania.