Programowanie imperatywne to podejście, w którym programy są definiowane jako ciąg instrukcji, które komputer wykonuje w określonej kolejności. W tym modelu programista precyzyjnie określa kroki, które należy wykonać, aby osiągnąć zamierzony cel. Kluczowym elementem programowania imperatywnego jest zmiana stanu programu, co odnosi się do manipulacji danymi i kontrolowania przepływu wykonania. Przykładem mogą być języki programowania takie jak C, Java czy Python, które umożliwiają wykorzystanie zmiennych, pętli i instrukcji warunkowych. W praktyce, programowanie imperatywne jest często wykorzystywane w tworzeniu aplikacji, które wymagają precyzyjnego sterowania przepływem danych, na przykład w systemach operacyjnych czy oprogramowaniu sterującym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk, programowanie imperatywne promuje modularność, dzięki czemu kod jest bardziej zrozumiały i łatwiejszy w utrzymaniu. To podejście jest fundamentem dla wielu technik programistycznych, jak na przykład programowanie obiektowe, które rozszerza te zasady poprzez organizowanie kodu w oparciu o obiekty i klasy.
Programowanie funkcyjne, które można by błędnie uznać za odpowiedź, koncentruje się na obliczeniach jako na wywołaniach funkcji, co oznacza, że kluczowym aspektem tego podejścia jest niezmienność danych i unikanie efektów ubocznych. Funkcje w programowaniu funkcyjnym są traktowane jako pierwszorzędne obiekty, co różni je od programowania imperatywnego, gdzie głównym celem jest sekwencja instrukcji. Z tego powodu, w programowaniu funkcyjnym nie definiuje się programu jako ciągu poleceń, lecz jako zbiór transformacji danych. Programowanie logiczne z kolei skupia się na reprezentacji wiedzy w postaci faktów i reguł, umożliwiając systemom wnioskowanie, a nie na wykonywaniu instrukcji. Przykładem takiego podejścia jest Prolog, gdzie programy są formułowane w sposób deklaratywny. Programowanie stanowe, które również mogłoby być mylące, odnosi się do koncepcji, w której program operuje w różnych stanach, często z użyciem maszyn stanowych, co znowu nie odnosi się do ciągu instrukcji. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków często wynikają z nieporozumienia dotyczącego różnicy między różnymi paradygmatami programowania i ich zastosowaniami. Każde z tych podejść ma swoje unikalne cechy i zastosowania, ale kluczowa różnica, która definiuje programowanie imperatywne, to jego zależność od sekwencji instrukcji, co czyni je odmiennym od innych stylów programowania.