W relacyjnych bazach danych, relacja 1..1 oznacza, że każdemu rekordowi w pierwszej tabeli odpowiada dokładnie jeden rekord w drugiej tabeli, a odwrotnie. Gdy tabele są połączone kluczem głównym, zapewnia to unikalność powiązań między nimi. Przykładami takich relacji mogą być tabele 'Pracownicy' i 'Konta', gdzie każdy pracownik ma jedno konto, a każde konto należy do jednego pracownika. Relacja 1..1 jest typowa w sytuacjach, gdy jedna tabela zawiera szczegółowe informacje o obiektach reprezentowanych w drugiej tabeli. Z perspektywy projektowania baz danych, stosowanie relacji 1..1 pomaga w minimalizowaniu redundancji danych oraz zwiększa spójność informacji. Praktyczne podejście do projektowania bazy danych sugeruje, aby relacje 1..1 były wykorzystywane tam, gdzie konieczne jest zapewnienie jednoznacznego powiązania danych, co wspiera integralność danych zgodnie z normami ACID (Atomicity, Consistency, Isolation, Durability).
Błędne odpowiedzi 1..n, n..1 oraz n..n wskazują na różne typy relacji, które nie odpowiadają sytuacji opisanej w pytaniu. Relacja 1..n sugeruje, że jeden rekord w pierwszej tabeli może być powiązany z wieloma rekordami w drugiej tabeli. Przykładem może być relacja między tabelą 'Klienci' i 'Zamówienia', gdzie każdy klient może mieć wiele zamówień. Tego typu relacja nie jest możliwa z kluczem głównym, ponieważ klucz główny jest unikalny dla każdego rekordu. Podobnie, relacja n..1 oznacza, że wiele rekordów w pierwszej tabeli odnosi się do jednego rekordu w drugiej. Może to być interpretowane w kontekście danych, gdzie wiele produktów może być przypisanych do jednego dostawcy. W kontekście kluczy głównych, to również jest niepoprawne, ponieważ klucz główny w jednej tabeli powinien jednoznacznie identyfikować każdy rekord. Natomiast relacja n..n, która oznacza wiele rekordów w obu tabelach, jest również błędna w tym przypadku. Przykładem może być relacja między 'Użytkownikami' i 'Grupami', gdzie użytkownicy mogą należeć do wielu grup, a grupy mogą mieć wielu użytkowników. Żaden z tych typów relacji nie bierze pod uwagę unikalnych powiązań, które można osiągnąć tylko poprzez relację 1..1. Często błędy te wynikają z niepełnego zrozumienia zasad normalizacji baz danych oraz specyficznych zastosowań kluczy głównych, co prowadzi do błędnych wniosków o strukturze danych.