Wysokość dźwięku, nazywana również tonem, jest bezpośrednio związana z częstotliwością drgań fali akustycznej. Częstotliwość to liczba drgań na jednostkę czasu, zazwyczaj mierzona w hercach (Hz). Im wyższa częstotliwość, tym wyższy ton w odbiorze ludzkim. Na przykład, dźwięk o częstotliwości 440 Hz jest powszechnie uznawany za ton A w muzyce, podczas gdy dźwięk o częstotliwości 880 Hz jest jego o oktawę wyższym odpowiednikiem. W praktyce, instrumenty muzyczne są strojone na określone częstotliwości, co pozwala na osiągnięcie harmonii i spójności dźwiękowej. Zgodnie z normami akustycznymi, takie jak ISO 226, istnieją standardy dotyczące postrzegania dźwięku przez ludzi, które potwierdzają, że wysokość dźwięku jest właściwie mierzona poprzez częstotliwość drgań. Warto również zauważyć, że wokaliści i muzycy wykorzystują różne techniki, aby manipulować częstotliwością drgań, co wpływa na ich styl i brzmienie.
Wszystkie niepoprawne odpowiedzi koncentrują się na aspektach, które nie mają bezpośredniego wpływu na wysokość dźwięku. Siła wzbudzenia drgania odnosi się do amplitudy fali dźwiękowej, która wpływa na głośność dźwięku, a nie na jego wysokość. Im większa amplituda, tym głośniejszy dźwięk, ale ton pozostaje taki sam. Sposób pobudzenia drgania dotyczy technik, które mogą generować dźwięki, ale to nie zmienia ich wysokości. Przykładowo, dźwięk wydobyty z gitary akustycznej i elektrycznej na tej samej częstotliwości będzie miał tę samą wysokość, mimo że instrumenty różnią się w sposobie wytwarzania dźwięku. Czas drgania źródła dźwięku również nie jest bezpośrednio związany z wysokością; odnosi się raczej do długości trwania dźwięku lub jego wybrzmiewania. W skrócie, wysokość dźwięku jest zjawiskiem związanym wyłącznie z częstotliwością, a nie z innymi wymienionymi czynnikami.