Zadaniem przedstawionej funkcji zapisanej w jęzvku JavaScript jest
function fun1(a, b) { if (a % 2 != 0) a++; for (n = a; n <= b; n+=2) document.write(n); }
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź "wypisanie liczb parzystych z przedziału od a do b" jest prawidłowa, ponieważ funkcja fun1(a, b) w języku JavaScript ma na celu wyświetlenie wszystkich liczb parzystych w zdefiniowanym zakresie. Funkcja najpierw sprawdza, czy liczba a jest nieparzysta; jeśli tak, to zwiększa ją o 1, co zapewnia, że zaczynamy od najbliższej liczby parzystej. Następnie, za pomocą pętli for, iteruje przez liczby od a do b, zwiększając n o 2 w każdej iteracji. Dzięki temu wypisujemy tylko liczby parzyste. Przykładowo, jeśli a = 3 i b = 9, to funkcja zacznie od 4 i wypisze 4, 6, i 8. Tego typu funkcje są przydatne w różnych kontekstach programistycznych, takich jak generowanie sekwencji liczb dla algorytmów matematycznych, generowanie danych testowych czy też przy pracy z interfejsami użytkownika, gdzie występują interwały liczbowe. Dobrą praktyką jest zawsze jasno określać zakres przetwarzanych danych, co ta funkcja realizuje, zapewniając, że wyniki są zgodne z oczekiwaniami użytkownika.
Odpowiedzi takie jak "wypisanie wszystkich liczb z przedziału od a do b" oraz "zwrócenie wartości parzystych liczb od a do b" ilustrują powszechne nieporozumienia dotyczące działania funkcji oraz jej logiki. Funkcja nie wypisuje wszystkich liczb z przedziału, ponieważ jej konstrukcja ogranicza wyniki do liczb parzystych. Odpowiedź ta nie uwzględnia kluczowego kroku w funkcji, polegającego na modyfikacji zmiennej a, co oznacza, że w przypadku nieparzystego a, pierwsza wypisana liczba będzie parzysta. Natomiast odpowiedź sugerująca, że funkcja zwraca wartości parzyste, jest również myląca, ponieważ funkcja nie zwraca wartości (nie używa return), a jedynie wypisuje je na stronie za pomocą document.write(). To może prowadzić do nieporozumień, zwłaszcza w kontekście oczekiwań dotyczących struktury danych. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że pętle for mogą generować wszystkie liczby w danym zakresie, gdy w rzeczywistości sposób ich inkrementacji (w tym przypadku o 2) determinuje, które wartości są ostatecznie wyświetlane. Przykładem na to jest sytuacja, gdy użytkownik nie dostrzega, że pętla zmienia krok zwiększenia i przez to nie uzyskuje pełnej sekwencji liczb. Warto zwrócić uwagę na konwencje programistyczne, takie jak zasady dotyczące wypisywania danych i używania zwrotów, co jest kluczowe dla tworzenia przejrzystego i efektywnego kodu.