Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji

Analizując algorytm przedstawiony na schemacie, łatwo zauważyć, że nie wykonuje on ani sumowania cyfr, ani nie oblicza największego wspólnego dzielnika, ani nie sumuje wprowadzonych liczb. W praktyce mylenie tych operacji wynika często z pobieżnego czytania algorytmu lub automatycznego kojarzenia słowa „wynik” z sumą. Jednak podstawą analizy algorytmów zawsze powinno być zwracanie uwagi na konkretne instrukcje i sposób przetwarzania danych. W tym przypadku liczba jest dzielona przez 10 w każdej iteracji pętli, a licznik jest zwiększany o jeden za każdym razem, gdy to się dzieje. Nie ma tu żadnego dodawania poszczególnych cyfr, co wyklucza sumowanie cyfr. Nie pojawia się przetwarzanie wielu różnych liczb, więc niemożliwe jest sumowanie wprowadzonych liczb – algorytm pracuje wyłącznie na jednej wartości podanej na wejściu. Narzędzie do obliczania największego wspólnego dzielnika musiałoby operować na dwóch liczbach i wykorzystywać inne operacje, jak reszta z dzielenia. Typowym błędem jest też utożsamianie każdej pętli z operacją sumowania lub łączenia danych, co w tym przypadku nie ma uzasadnienia merytorycznego. Kluczowe jest przy analizie algorytmów zwracanie uwagi na to, jakie operacje są wykonywane w każdej iteracji i czy pojawia się obsługa wielu wartości, czy tylko jednej. Z mojego doświadczenia wynika, że takie drobne błędy myślowe prowadzą często do fałszywych wniosków, dlatego warto dokładnie czytać algorytm krok po kroku i analizować, do czego rzeczywiście prowadzą poszczególne instrukcje. W tym przypadku algorytm po prostu liczy liczbę dziesiętnych „pozycji” w liczbie aż do jej wyzerowania, co odpowiada liczbie cyfr, a nie żadnej z pozostałych interpretacji.