Kod, który został podany w pytaniu, wykorzystuje pętlę for do obliczenia sumy wszystkich liczb parzystych z przedziału od 0 do 100 włącznie. Zmienna tmp pełni tutaj rolę akumulatora, który z każdą iteracją powiększa swoją wartość o kolejną liczbę parzystą. Startujemy od zera, a dzięki i+=2 pętla przechodzi tylko przez liczby parzyste (0, 2, 4, ..., 100). To bardzo typowy sposób, żeby wyliczyć sumę konkretnego zbioru liczb – w tym przypadku parzystych z określonego zakresu. Moim zdaniem warto zauważyć, że takie podejście świetnie sprawdza się w prostych kalkulatorach, prostych analizach danych czy nawet w grach, gdzie czasem trzeba sumować tylko wybrane wartości. W praktyce, szczególnie w większych projektach, lepiej opakować takie operacje w osobne metody lub korzystać np. z funkcji agregujących LINQ w C#. Ale zasada jest ta sama – najpierw określamy, co konkretnie chcemy sumować (tutaj: liczby parzyste), a potem realizujemy to w pętli. Ten fragment kodu jest też niezłym przykładem, jak optymalnie można przechodzić przez dane, jeśli nie musimy analizować wszystkich możliwych wartości (tutaj: wystarczy co drugi krok). Takie sumowanie przydaje się w pracy z raportami, zestawieniami i w miejscach, gdzie liczy się wydajność przetwarzania danych.
Wiele osób podczas analizy takich pytań może się zagubić, patrząc tylko pobieżnie na kod. Na przykład, ktoś mógłby pomyśleć, że wynik działania pętli for to po prostu zestaw liczb parzystych z przedziału 0–100, ale to nieprawda – kod nie wyświetla, ani nie zbiera tych liczb do żadnej kolekcji. Zamiast tego każda wartość jest sumowana do jednej zmiennej tmp, co jest dość typowym zabiegiem w programowaniu – chodzi o tzw. akumulację. Kolejna pułapka to założenie, że kod sumuje wszystkie liczby z przedziału 0–100. Gdyby tak było, inkrementacja w pętli powinna wyglądać inaczej (i++ zamiast i+=2) i wtedy rzeczywiście tmp zebrałby całą sekwencję naturalną do 100. Niektórzy mogą jeszcze sądzić, że etykieta label ma przyjąć wartości poszczególnych liczb (czyli np. wyświetlić wszystkie parzyste z zakresu), ale w rzeczywistości przypisujemy jej tylko końcowy wynik sumowania, a nie całą listę. W praktyce takie błędne rozumienie wynika czasem z tego, że nie do końca zwracamy uwagę na składnię pętli oraz na to, co tak naprawdę się dzieje w ciele tej pętli. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczem jest tu zrozumienie, jak działa inkrementacja i jak sumujemy wartości – nie każda pętla oznacza przetwarzanie wszystkich możliwych liczb. Kod ten jest dość czytelny, ale łatwo się pomylić, jeśli pobieżnie spojrzymy na zapis for (int i=0; i<=100; i+=2). Warto więc zawsze przeanalizować dokładnie warunki pętli oraz operacje wykonywane na zmiennych w jej wnętrzu. To, co tu robimy, to klasyczna suma liczb spełniających konkretny warunek – i to jest bardzo częsty motyw w zadaniach programistycznych, także na rozmowach kwalifikacyjnych czy sprawdzianach. Praktyka pokazuje, że precyzja w analizie kodu jest dużo ważniejsza niż szybkie czytanie treści.