Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Zawód: Technik programista
Jak nazywa się wzorzec projektowy, do którego odnosi się ta definicja?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Wzorzec projektowy Fasada jest jednym z kluczowych wzorców strukturalnych używanych w inżynierii oprogramowania. Jego głównym celem jest uproszczenie i ujednolicenie interakcji z złożonym systemem poprzez wystawienie uproszczonego i uporządkowanego interfejsu programistycznego. Fasada ukrywa złożoność systemu, zapewniając jednolity punkt dostępu do zestawu funkcji lub klas. W praktyce fasada jest używana do tworzenia prostych interfejsów dla bardziej złożonych bibliotek lub systemów, co ułatwia ich użycie przez programistów. Na przykład w systemie bankowym fasada może zintegrować różne usługi jak autoryzacja płatności, zarządzanie kontami i generowanie wyciągów, oferując jeden interfejs do ich obsługi. Fasada wspiera dobre praktyki poprzez promowanie niskiej zależności i wysokiej spójności. Zmiany w wewnętrznym działaniu systemu są mniej widoczne na zewnątrz, co zwiększa elastyczność systemu. Fasada jest zgodna z zasadą projektowania SOLID, zwłaszcza z zasadą pojedynczej odpowiedzialności, umożliwiając lepsze zarządzanie kodem i jego utrzymanie. Jej użycie jest powszechne w systemach złożonych, gdzie upraszczanie interfejsów jest kluczowe dla efektywności programistycznej i skalowalności systemu.
Prototyp to wzorzec kreacyjny, który koncentruje się na tworzeniu nowych obiektów poprzez klonowanie istniejących. Różni się od fasady, ponieważ nie zajmuje się uproszczeniem interfejsów, lecz optymalizacją procesu tworzenia obiektów. Jest używany, gdy klasy instancji mają podobne stany i konieczne jest szybkie ich generowanie z zachowaniem pewnych właściwości. Dekorator natomiast to wzorzec strukturalny umożliwiający dynamiczne dodawanie nowych funkcjonalności do obiektów, bez modyfikacji ich struktury bazowej. Podstawowym celem dekoratora jest rozszerzenie możliwości obiektów, co odróżnia go od fasady, która skupia się na upraszczaniu dostępu do złożonych systemów. Dekorator działa na poziomie pojedynczych komponentów, gdzie fasada dotyczy całego systemu. Kompozyt umożliwia tworzenie hierarchicznych struktur obiektowych, pozwalając na jednolite traktowanie indywidualnych obiektów i ich złożonych struktur. Umożliwia pracę z drzewiastymi strukturami danych, co czyni go bardziej odpowiednim do zastosowań, gdzie istotna jest praca z kolekcjami obiektów jako całością. Wszystkie te wzorce mają odmienne założenia i zastosowania, a błąd w ich rozpoznaniu może wynikać z braku zrozumienia ich specyficznych ról i miejsc w architekturze oprogramowania. Wybór odpowiedniego wzorca wymaga zrozumienia zarówno wymagań systemowych, jak i ich długoterminowych implikacji na projekt i utrzymanie oprogramowania. Każdy z tych wzorców wnosi unikalne wartości, ale ich zastosowanie powinno być zgodne z konkretnymi potrzebami projektowymi i architektonicznymi systemu, nad którym się pracuje.