Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Zawód: Technik programista
Który z poniższych wzorców projektowych jest używany do tworzenia pojedynczej instancji klasy w całej aplikacji?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Wzorzec projektowy Singleton jest kluczowym rozwiązaniem w sytuacjach, gdy chcemy zapewnić istnienie tylko jednej instancji danej klasy w całej aplikacji. Singleton kontroluje instancję wewnętrznie, co oznacza, że niezależnie od tego, ile razy próbujemy stworzyć obiekt tej klasy, zawsze otrzymamy ten sam obiekt. W praktyce, wzorzec ten jest szeroko stosowany w sytuacjach, gdzie zarządzanie zasobami, takimi jak połączenia z bazą danych czy konfiguracyjne obiekty, musi być centralizowane. Przykładowo, przy użyciu wzorca Singleton możemy mieć jeden obiekt zarządzający połączeniem z bazą danych, co redukuje nadmiarowe zasoby i zwiększa wydajność. Istotne jest jednak, aby zaimplementować Singleton zgodnie z zasadami wielowątkowości, aby uniknąć problemów w aplikacjach równoległych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi. Dodatkowo, wzorzec ten podkreśla znaczenie zarządzania stanem aplikacji oraz przestrzegania zasad odpowiedzialności klas, co wspiera czystość i utrzymanie kodu.
Wzorce projektowe takie jak Observer, Factory, czy Decorator pełnią różne funkcje, które nie są związane z zapewnieniem pojedynczej instancji klasy w aplikacji. Observer jest wzorcem stosowanym do implementacji relacji jeden-do-wielu, gdzie obiekty obserwujące są informowane o zmianach stanu obiektu, który obserwują. Jest to przydatne w sytuacjach, gdzie wiele komponentów musi reagować na zmiany w jednym obiekcie, ale nie ma związku z zarządzaniem instancjami. Factory, z kolei, jest wzorcem, który służy do tworzenia obiektów bez konieczności specyfikowania dokładnej klasy obiektu, co ułatwia zarządzanie różnorodnymi instancjami w aplikacji. Zastosowanie Factory zwiększa elastyczność i modularność kodu, jednak nie rozwiązuje problemu pojedynczej instancji. Dekorator to wzorzec strukturalny, który pozwala na dynamiczne dodawanie nowych funkcji do istniejących obiektów, co jest użyteczne w kontekście rozszerzalności, ale również nie dotyczy tworzenia pojedynczej instancji. Zrozumienie tych wzorców oraz ich zastosowań jest kluczowe dla właściwego projektowania systemów i unikania typowych pułapek, które mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji projektowych. Błędne rozumienie ich zastosowania może prowadzić do nieefektywnego kodowania oraz problemów z zarządzaniem zasobami w większych projektach.