Polimorfizm to mechanizm w programowaniu obiektowym, który pozwala na wywoływanie metod na obiektach różnych klas przez wspólny interfejs lub klasę bazową. Dzięki temu programista może pisać bardziej elastyczny i modułowy kod, w którym konkretna implementacja metody jest wybierana w czasie działania programu. Kluczową rolę w polimorfizmie odgrywają funkcje wirtualne (virtual), które umożliwiają nadpisanie metod w klasach dziedziczących. Polimorfizm upraszcza rozbudowę aplikacji i minimalizuje potrzebę wielokrotnego pisania tego samego kodu, co jest istotne w dużych projektach programistycznych. Przykładem jest klasa Figura, która może mieć metody obliczania pola powierzchni, a klasy dziedziczące, takie jak Kolo i Kwadrat, implementują te metody w sposób specyficzny dla swojej geometrii.
Dziedziczenie pozwala na przejmowanie metod i właściwości z klasy bazowej, ale samo w sobie nie umożliwia dynamicznego wyboru metody w czasie działania programu. Przeciążenie (overloading) polega na definiowaniu wielu metod o tej samej nazwie, ale różnych parametrach, co nie jest równoznaczne z polimorfizmem. Hermetyzacja (encapsulation) koncentruje się na ukrywaniu szczegółów implementacyjnych i dostępie do danych tylko przez interfejs klasy, ale nie dotyczy mechanizmu wyboru metody w trakcie działania aplikacji.