Kod, który został przedstawiony, to typowy przykład generowania losowego napisu, takiego jak hasło czy token sesji. Random służy tutaj do wielokrotnego losowania indeksów z określonego zakresu, które następnie są używane do pobierania znaków z puli liter. W efekcie – po przejściu całej pętli – zmienna 'wynik' zawiera napis złożony z 8 losowo dobranych liter z podanego zestawu. Tak się właśnie w praktyce koduje np. generator jednorazowych haseł lub krótkich identyfikatorów użytkowników. Często takie rozwiązania spotyka się w aplikacjach internetowych, gdzie bezpieczeństwo i nieprzewidywalność takich danych są kluczowe. Zresztą, korzystanie z Random i gotowej puli znaków to branżowy standard, jeśli chodzi o prostą losowość tekstową (chociaż do kryptografii są lepsze klasy, np. RNGCryptoServiceProvider). Warto też pamiętać, że pętle for idealnie nadają się do składania ciągów o z góry ustalonej długości, co jest bardzo czytelne i zgodne z dobrymi praktykami C#. Ogólnie, ten sposób generowania losowego stringa jest szybki, łatwy do zrozumienia i nieźle się skaluje – no i sprawdza się rewelacyjnie w różnych projektach, gdzie trzeba wygenerować coś pseudo-losowego, ale czytelnego dla człowieka. Sam się kiedyś złapałem na tym, jak często taki kod się przydaje przy rejestracji użytkowników czy obsłudze prostych quizów online.
Wiele osób, widząc fragmenty z random i pętlą, instynktownie myśli o generowaniu ciągów liczb pseudolosowych lub o uzupełnianiu tablic danymi liczbowymi – i to jest bardzo częsty błąd w interpretacji tego typu kodu. Problem polega na tym, że tutaj nie chodzi o liczby, tylko o znaki, a dokładniej: losowe litery z określonego zbioru. Kod nie tworzy tablicy liczb, nie używa random raz na całą pętlę ani nie generuje pojedynczego znaku. Pętla for jasno pokazuje, że proces losowania zachodzi kilka razy (osiem), a każdorazowo wybierany jest indeks, który służy do pobrania znaku z puli znaków. Moim zdaniem, spora część nieporozumień bierze się z niedoczytania, że random.Next nie zwraca znaku, tylko liczbę, którą następnie wykorzystuje się jako indeks do stringa – to takie klasyczne pomylenie poziomów abstrakcji. Także nie jest to uzupełnianie tablicy, bo 'wynik' to po prostu string, nie tablica czy lista. Kolejną pułapką jest założenie, że losujemy tylko jeden znak, a przecież pętla jest powtarzana 8 razy – to podkreśla, że końcowym efektem jest cały napis, nie pojedynczy znak. Warto mieć na uwadze, że w praktyce takie rozwiązanie stosuje się właśnie wtedy, gdy chcemy złożyć nowy losowy string o określonej długości, a nie pojedynczą wartość czy zestaw liczb. Wreszcie, ograniczenie się w odpowiedzi do liczby pseudolosowej czy tablicy to typowy przykład nadinterpretacji funkcji random lub nieuwzględnienia pełnego zakresu operacji na stringach, które są coraz częstsze w nowoczesnych aplikacjach. Po prostu – sednem tego kodu jest generowanie konkretnego losowego napisu, a nie robienie operacji liczbowych.