Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji

W kontekście języków C++ i C# pojęcie 'virtual' jest często błędnie kojarzone z różnymi składnikami klasy, takimi jak atrybuty czy funkcje zaprzyjaźnione. Jednakże, w praktyce i zgodnie ze standardami tych języków, nie istnieje możliwość oznaczenia atrybutów klasy (czyli jej pól, zmiennych członkowskich) jako wirtualnych – nie ma to sensu, ponieważ dziedziczenie i polimorfizm dotyczą zachowania, czyli metod, a nie danych. Wiele osób myli też funkcje zaprzyjaźnione z metodami klas tylko dlatego, że mają dostęp do prywatnych członków, ale 'friend' w C++ służy tylko do udzielania dodatkowych uprawnień, a nie do realizacji polimorfizmu – nie można więc użyć 'virtual' w takim kontekście. Jeśli chodzi o destruktory, to temat jest trochę bardziej złożony. W C++ destruktory rzeczywiście mogą być wirtualne i często powinny być, jeśli klasa ma dziedziczyć, żeby poprawnie usuwać obiekty przez wskaźniki do klasy bazowej. Jednak w C# wszystkie destruktory są niejako „wirtualne” z definicji i nie używa się tam słowa kluczowego 'virtual' przy destruktorach, bo zarządzanie pamięcią działa inaczej. Niestety, to też bywa źródłem nieporozumień. Całe zamieszanie bierze się z nieintuicyjnych różnic między tymi dwoma językami oraz z mylenia składników klasy z ich zachowaniem. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszy błąd polega na traktowaniu 'virtual' jako czegoś, co można dodać „gdziekolwiek”, podczas gdy de facto jest to narzędzie skierowane ściśle do deklarowania i nadpisywania metod (funkcji członkowskich) klasy. Jeśli nie zrozumie się tej różnicy, łatwo później wpaść w pułapkę pisania nieczytelnego i nieefektywnego kodu. Warto więc trzymać się dobrych praktyk i nie kombinować tam, gdzie nie jest to przewidziane przez specyfikację języka.