Wybrana odpowiedź jest prawidłowa, bo dokładnie te trzy właściwości – Text, Cursor i BackColor – odpowiadają w Windows Forms za ustawienia tytułu okna, domyślnego kursora myszy oraz koloru tła formularza. W praktyce, edytując pole Text w Properties, określasz, co użytkownik zobaczy na belce tytułowej okna. To często pierwszy krok w customizacji okna – tytuł powinien jednoznacznie identyfikować aplikację i jej funkcję, zgodnie z dobrymi praktykami UX/UI. Następnie pole Cursor umożliwia wybranie rodzaju kursora, który pojawi się, gdy użytkownik najedzie myszą na dany formularz. Najczęściej używany jest domyślny wskaźnik (strzałka), ale można tu ustawić na przykład kursor oczekiwania czy rękę, jeśli wymaga tego logika aplikacji. Zmiana BackColor to podstawa, jeśli chcesz wizualnie wyróżnić okno lub dostosować je do kolorystyki firmowej. Moim zdaniem, te trzy pola to podstawa podstaw w pracy z IDE do Windows Forms – bez ich zrozumienia ciężko mówić o jakimkolwiek sensownym projektowaniu interfejsu. Warto też zwrócić uwagę, że te właściwości są uniwersalne i pojawiają się praktycznie w każdym tutorialu czy dokumentacji Microsoftu dla .NET – to już taki żelazny standard branżowy. Z mojego doświadczenia często początkujący programiści mają z tym problem, bo szukają skomplikowanych rozwiązań, a tu chodzi po prostu o poprawne posługiwanie się Properties. Dzięki temu nawet najprostsza apka wygląda profesjonalniej i jest bardziej intuicyjna dla użytkownika.
W pracy z IDE do aplikacji okienkowych, bardzo łatwo pomylić znaczenie niektórych właściwości formularza, bo wiele z nich brzmi podobnie albo wydaje się spełniać podobną funkcję. Przykładowo, pole (Name) w oknie Properties nie ma żadnego wpływu na to, co widzi użytkownik w tytule okna – to jest nazwa techniczna obiektu w kodzie, czyli identyfikator, którym odwołujemy się do formularza w trakcie programowania. To megaważna różnica! BackgroundImage natomiast służy do ustawienia grafiki jako tła, a nie koloru – czasem ktoś myli BackColor z BackgroundImage, bo oba dotyczą wyglądu, ale BackColor to czysty kolor, bez obrazków. UseWaitCursor to kolejny haczyk – ta właściwość aktywuje specjalny kursor oczekiwania (taki kręcący się kółek lub klepsydrę), a nie domyślny wskaźnik w kształcie strzałki. Ustawienie tego pola na true sprawia, że użytkownik ma wrażenie, iż aplikacja coś przetwarza – super przydatne w operacjach długotrwałych, ale nie do standardowej obsługi okna. Cursor daje pełną kontrolę nad rodzajem kursora i to jest najlepszy wybór, gdy chodzi o standardowego pointera. Wreszcie, częsty błąd to branie pod uwagę właściwości, które po prostu nie dotyczą zadanego aspektu wizualnego formularza – na przykład mylenie tego, co widzi użytkownik, z tym, jak programista nazywa obiekt. Moim zdaniem, to taki typowy skrót myślowy: patrzymy na nazwę w oknie Properties i wydaje nam się, że to musi być to, co się zmienia na ekranie, a tu czasem logika IDE płata figle. W praktyce, poprawne podejście to zawsze zajrzeć do dokumentacji lub przeprowadzić szybki test – zmienić wartość i zobaczyć, co się realnie dzieje w oknie podglądu. To podstawowa umiejętność każdego, kto na serio chce projektować wygodne i profesjonalne interfejsy, zamiast działać na ślepo.