Typy numeryczne o stałej precyzji (czyli tzw. typy całkowite) to na przykład int, short, long – dokładnie te, które wskazałeś. Działają one trochę jak liczniki – przechowują liczby całkowite w określonym zakresie, bez przecinka. Moim zdaniem to podstawa, jeśli chodzi o reprezentowanie wartości typu liczba sztuk, indeks, identyfikator – wszędzie tam, gdzie nie potrzebujemy części ułamkowej. Ich precyzja wynika z tego, że są zdefiniowane w standardzie (np. w C++ czy Javie) jako liczby całkowite reprezentowane przez określoną liczbę bitów. Dla przykładu, 32-bitowy int zawsze pomieści wartości od -2 147 483 648 do 2 147 483 647 i każdy bit jest tu ważny. W praktyce, programując mikrokontrolery albo systemy wbudowane, właściwy wybór typu o stałej precyzji potrafi decydować o stabilności i wydajności całego programu. Warto też wiedzieć, że typy te – int, short, long – nie mają błędu zaokrągleń, co często zdarza się przy operacjach na liczbach zmiennoprzecinkowych. No i jeszcze takie małe spostrzeżenie: dobrym zwyczajem jest wybieranie najmniejszego typu całkowitego, który pokryje wymagany zakres, żeby zoptymalizować zużycie pamięci. Takie podejście mocno się przydaje, zwłaszcza jak się pracuje nad większym projektem, gdzie każda optymalizacja jest na wagę złota.
Typy numeryczne zmiennoprzecinkowe, takie jak float czy double, choć bardzo popularne, nie mają stałej precyzji w tym sensie, że ich dokładność zależy od sposobu reprezentacji liczby w pamięci – używają mantysy i wykładnika. To prowadzi do błędów zaokrągleń, zwłaszcza przy liczbach bardzo dużych lub bardzo małych. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących programistów utożsamia float lub double z „precyzją”, bo można w nich przechowywać ułamki, ale tak naprawdę to są one typami o zmiennej precyzji, gdzie nie zawsze da się dokładnie odwzorować każdą wartość. Z kolei odpowiedzi typu bool, char czy string w ogóle nie są typami numerycznymi. Bool jest logiczny (true/false), char przechowuje pojedynczy znak, a string to ciąg znaków – żaden z nich nie nadaje się do przechowywania liczb (no, chyba że robisz jakieś sztuczki z kodowaniem). Często spotyka się też mity, że long long czy long double należą tu do typu o stałej precyzji, ale long double to wciąż liczba zmiennoprzecinkowa, a long long – choć jest całkowity, to bez short czy int nie obejmuje wszystkich przypadków wymaganych w pytaniu. Dobrym zwyczajem jest pamiętać, że stała precyzja to domena typów całkowitych (int, short, long), bo tam każda liczba w zakresie jest reprezentowana dokładnie. W praktycznych systemach, zwłaszcza tam, gdzie liczy się przewidywalność i dokładność, typy całkowite są niezastąpione. Wybierając typ zmiennoprzecinkowy, trzeba się liczyć z tym, że nie każda liczba zostanie odwzorowana idealnie, co może prowadzić do nieprzyjemnych błędów w obliczeniach, szczególnie w aplikacjach finansowych, systemach kontrolnych czy wszędzie tam, gdzie dokładność jest kluczowa. Warto też nauczyć się, kiedy wybrać typ całkowity, a kiedy zmiennoprzecinkowy – to się przydaje w prawdziwej pracy programisty, nie tylko na egzaminie.