Kwalifikacja: MTL.03 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu metalurgicznego

Pozostałe materiały, takie jak L75HMF, EN-GJL250 oraz EN-GJS 400-15, nie są przeznaczone do kucia na gorąco, co wynika z ich właściwości fizycznych oraz składu chemicznego. L75HMF to stal o podwyższonej twardości, przeznaczona głównie do zastosowań, gdzie wymagana jest większa odporność na zużycie, ale nie posiada odpowiednich właściwości do obróbki cieplnej potrzebnej w kuciu na gorąco. EN-GJL250 to żeliwo szare, które z kolei charakteryzuje się dobrą odlewalnością oraz właściwościami mechanicznymi, ale jest zbyt kruche, aby mogło być skutecznie poddawane obróbce cieplnej wcale, co czyni je mało praktycznym wyborem w kontekście kucia. EN-GJS 400-15, będące żeliwem sferoidalnym, ma lepsze właściwości mechaniczne w porównaniu do żeliwa szarego, jednak nadal nie jest przystosowane do procesów kucia na gorąco. Typowym błędem jest utożsamianie materiałów o wysokiej twardości z możliwością kucia, co jest nieprawidłowe, ponieważ kucie na gorąco wymaga materiałów, które są plastyczne w wysokich temperaturach. Zrozumienie, że kucie na gorąco polega na deformacji materiału w stanie plastycznym, jest kluczowe do poprawnego doboru materiałów w przemyśle metalowym.