SiO2, czyli dwutlenek krzemu, jest głównym składnikiem surowca do produkcji krzemionkowych materiałów ogniotrwałych. Materiały te są kluczowe w przemyśle metalurgicznym, gdzie są wykorzystywane m.in. do budowy pieców hutniczych oraz innych instalacji, które muszą wytrzymać ekstremalne temperatury. Krzemionka charakteryzuje się doskonałą odpornością na wysokie temperatury i chemikalia, co czyni ją idealnym materiałem do zastosowań w warunkach przemysłowych. Zgodnie z normami branżowymi, krzemionka jest stosowana w formie monolitycznej oraz w postaci prefabrykowanych elementów ogniotrwałych, takich jak cegły czy bloczki. Przykładem zastosowania krzemionkowych materiałów ogniotrwałych są piece do produkcji stali, gdzie ich właściwości izolacyjne i odporność na erozję wpływają na efektywność energetyczną procesu. Dodatkowo, ze względu na wysoką stabilność termiczną, krzemionka jest często stosowana w przemyśle ceramicznym, co podkreśla jej szeroki zakres zastosowań i znaczenie w procesach przemysłowych.
Wybór MgO jako głównego składnika materiałów ogniotrwałych jest niepoprawny, ponieważ chociaż tlenek magnezu ma swoje zastosowania w tej dziedzinie, to nie jest on podstawowym surowcem dla krzemionkowych materiałów ogniotrwałych. MgO jest znany z doskonałych właściwości izolacyjnych oraz odporności na wysokie temperatury, a jego głównym zastosowaniem są materiały ogniotrwałe silikatowe, które są używane w mniej ekstremalnych warunkach niż te, które wymagają użycia SiO2. Z kolei Al2O3, czyli tlenek glinu, również nie jest głównym składnikiem surowca do produkcji krzemionkowych materiałów ogniotrwałych. Choć ma szerokie zastosowanie w produkcji ceramiki ogniotrwałej i materiałów kompozytowych, to jego właściwości chemiczne i termiczne różnią się od dwutlenku krzemu. Co więcej, Cr2O3 jest stosowany w niektórych specjalistycznych aplikacjach, takich jak materiały ogniotrwałe do pieców o szczególnym przeznaczeniu, jednak nie ma on związku z produkcją krzemionkowych materiałów ogniotrwałych. Kluczowym błędem myślowym w tym przypadku jest mylenie różnych kategorii materiałów nie tylko pod względem ich chemicznych właściwości, ale także ich funkcji i zastosowania w przemyśle, co może prowadzić do nieefektywnego doboru surowców w procesach technologicznych.