Układ szablonów sekcyjnych to jedna z najlepszych metod optymalizacji procesu kroju, ponieważ pozwala na maksymalne wykorzystanie materiału, minimalizując powstawanie resztek. W tym podejściu tkanina jest dzielona na sekcje, co umożliwia precyzyjne dopasowanie wzorów do kształtów odzieży, wykorzystując każdy fragment materiału. Przykładem zastosowania układu sekcyjnego może być produkcja odzieży sportowej, gdzie ważne jest zarówno dopasowanie, jak i oszczędność materiału, co przekłada się na niższe koszty produkcji. Dobre praktyki branżowe sugerują, aby podczas projektowania wzorów uwzględnić różne kierunki kroju oraz różne typy materiałów, co further enhances the efficiency of fabric usage. Ponadto, układy sekcyjne mogą być łatwo dostosowywane do różnych rozmiarów i kształtów, co czyni je uniwersalnym i elastycznym rozwiązaniem w przemyśle tekstylnym.
Asymetryczny układ szablonów może wydawać się atrakcyjny z punktu widzenia designu, jednak nie jest efektywnym sposobem na minimalizację resztek tkaniny. Tego rodzaju podejście często prowadzi do powstawania dużych, nieużywanych fragmentów materiału, ponieważ asymetryczne kształty nie są w stanie efektywnie współgrać z prostokątnymi arkuszami tkaniny. Podobnie, układ symetryczny, koncentrujący się na lustrzanym odbiciu wzorów, także nie uwzględnia optymalizacji wykorzystania materiału, co może skutkować marnotrawstwem. Z kolei układ dwukierunkowy, który sugeruje stosowanie wzorów w dwóch kierunkach, również nie przyczynia się do zmniejszenia resztek, a wręcz przeciwnie, może prowadzić do komplikacji w procesie kroju, zwiększając liczbę odpadów. W kontekście nowoczesnych standardów produkcji odzieży, takie podejścia są uważane za nieefektywne i nieekologiczne, co w dzisiejszych czasach jest kwestią istotną w branży odzieżowej, gdzie zrównoważony rozwój zyskuje na znaczeniu. Zamiast tego, zastosowanie układu sekcyjnego pozwala na lepsze zarządzanie materiałem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi i oczekiwaniami rynku.