Kwalifikacja: MOD.11 - Organizacja procesów wytwarzania wyrobów odzieżowych

Bardzo często pojawiają się nieporozumienia dotyczące charakterystyki szantungu – co wynika głównie z mylenia go z innymi tkaninami o lekko podobnych właściwościach. Na przykład chropowata, ziarnista i przezroczysta powierzchnia to domena tkanin takich jak organza czy niektóre rodzaje lnu, ale szantung zdecydowanie nie należy do tej grupy. Organza jest lekka, dość sztywna i bardzo przejrzysta, natomiast szantung jest bardziej zwarty i ma charakterystyczny, nieregularnie błyszczący splot. Z kolei sformułowanie o metalicznym blasku i szeleszczącym dotyku doskonale pasuje do tafty – to klasyczny błąd w skojarzeniach, bo tafta faktycznie szeleszczy i miewa połysk przypominający metal, ale jest zupełnie inna w strukturze. Szantung nie szeleszczy, jego dotyk jest raczej matowy i nieco szorstki przez te zgrubienia, ale nie ma w sobie tego „metalicznego” efektu charakterystycznego dla tafty. Jeżeli chodzi o przezroczyste, szyfonowe tło z aksamitnym wzorem – to typowa cecha devoré, czyli tkanin zdobionych specjalną metodą wypalania wzorów, gdzie aksamit kontrastuje z przezroczystością. Szantung nigdy nie jest przezroczysty, a jego powierzchnia jest jednolita pod względem struktury, choć pełna fakturalnych nierówności. Moim zdaniem, najczęstszym błędem jest ocenianie tkanin tylko po dotyku lub samym wyglądzie połysku, bez wzięcia pod uwagę procesu produkcji i specyfiki splotu. W praktyce branżowej odróżnienie tych materiałów to podstawa prawidłowego doboru tkanin – zarówno w modzie, jak i przy projektowaniu wnętrz. Szantung ceni się za wyraziste nierówności, subtelny, „żyjący” blask i uniwersalne zastosowanie – nie zaś za przezroczystość czy efekt szeleszczenia.