Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej

Rzepak ozimy, choć bardzo wydajny i ważny dla pszczelarzy, kwitnie nieco później, zazwyczaj pod koniec kwietnia lub na początku maja. Wielu pszczelarzy myli go z najwcześniejszym pożytkiem, bo jest spektakularny i daje dużo nektaru, ale przed nim już dawno pojawiają się inne rośliny. Mniszek lekarski też jest istotnym źródłem nektaru i pyłku, lecz jego pełne kwitnienie zaczyna się przeważnie w drugiej połowie kwietnia, zależnie od pogody - więc to raczej pożytek wczesnowiosenny niż przedwiosenny. Chaber bławatek natomiast pojawia się na polach dopiero latem, mniej więcej od czerwca, więc w ogóle nie wchodzi w grę jako pierwszy pożytek. Typowym błędem jest utożsamianie obfitości pożytków z ich wczesnością – nie wszystko, co daje dużo nektaru, pojawia się na początku sezonu. Często powiela się też przekonanie, że to, co masowo widzimy na polach, musi być pierwszym pożytkiem, a tymczasem pszczoły już od marca zbierają pyłek z kwitnących wierzb, szczególnie iwy. Branżowe zalecenia, na przykład z podręczników pasiecznych czy kursów PZP, zawsze zwracają uwagę na rolę pożytków przedwiosennych, bo są one kluczowe dla rozwoju rodziny po zimie. Sezon pszczelarski zaczyna się nie od spektakularnych, wielkich plantacji, lecz od tych niepozornych, często dziko rosnących krzewów i drzew, jak właśnie wierzba iwa. Z mojego doświadczenia – im szybciej rodzina dostanie pyłek i nektar po zimowli, tym lepiej radzi sobie przez resztę roku. Brak świadomości tych różnic prowadzi do planowania pasieki pod kątem dużych upraw, a ignorowania tych najwcześniejszych, które są decydujące dla kondycji pszczół.