Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej

W zadaniu pojawiły się także inne popularne rasy pszczół, które hoduje się w Polsce, jak kraińska, włoska oraz środkowoeuropejska. Często myli się je ze sobą, bo na pierwszy rzut oka różnią się subtelnie, ale w praktyce ich cechy użytkowe są mocno odrębne. Pszczoła kraińska, bardzo rozpowszechniona w Polsce, faktycznie bywa dość łagodna i oszczędnie gospodaruje pokarmem, ale jej ubarwienie nie jest szarobiałe tylko szarobrązowe, a języczek ma krótszy niż kaukaska. Zdecydowanie rzadziej wykazuje tak silną skłonność do rabunków, co jest plusem zwłaszcza przy większych pasiekach. Włoska zaś, kojarzona z bardzo intensywnym rozwojem wiosennym i żółtym, charakterystycznym ubarwieniem, zupełnie nie pasuje do opisu – te pszczoły są wyraźnie większe, a ich wyjątkowa siła i duża produkcja czerwia to zupełnie inne profile użytkowe. Pszczoła środkowoeuropejska, stara rodzima rasa, jest bardziej agresywna i ma wyraźnie ciemne, jednolite ubarwienie, a jej języczek jest najkrótszy ze wszystkich wymienionych ras, przez co nie nadaje się do zapylania głębokich kwiatów. Często spotyka się też błędne przekonanie, że zachowania rabunkowe czy niska higiena to domena wszystkich pszczół – w rzeczywistości są to cechy specyficzne dla wybranych ras, szczególnie kaukaskiej. Wybór rasy powinien zawsze opierać się na analizie warunków pasieki oraz oczekiwań dotyczących wydajności i pracochłonności. Branżowe standardy, np. wytyczne Polskiego Związku Pszczelarskiego, wyraźnie precyzują te różnice i podkreślają, żeby kierować się konkretnymi cechami, a nie stereotypami czy ogólnikami.