Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej
Zawód: Pszczelarz , Technik pszczelarz
Kategorie: Produkty pszczele Rośliny miododajne
Który miód ma barwę bursztynowoherbacianą, jest lekko gorzkawy w smaku, a w temperaturze około 20°C żeluje w galaretowatą masę?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Miód wrzosowy rzeczywiście wyróżnia się spośród innych rodzajów miodów – zarówno pod względem wyglądu, jak i właściwości fizykochemicznych. Ta specyficzna barwa bursztynowoherbaciana jest efektem obecności barwników roślinnych, głównie karotenoidów i flawonoidów, które pszczoły zbierają z nektaru wrzosu. Smak miodu wrzosowego jest lekko gorzkawy, czasami nawet określany przez degustatorów jako lekko wytrawny, co odróżnia go od słodszych miodów, jak np. wielokwiatowy czy lipowy. Jednym z najbardziej charakterystycznych parametrów technicznych miodu wrzosowego jest jego tendencja do żelowania – już przy temperaturze pokojowej, około 20°C, przyjmuje konsystencję galaretowatą, co wynika z wysokiej zawartości białek i koloidów. Moim zdaniem, to właśnie ta cecha czyni go szczególnie przydatnym w branży cukierniczej, np. do nadzień czy dekoracji, gdzie galaretowata struktura działa jak naturalny stabilizator. Warto wiedzieć, że według Polskiej Normy PN-88/A-77626, miód wrzosowy ma najwyższą zawartość wodonierozpuszczalnych substancji koloidowych spośród wszystkich miodów dostępnych na rynku. Z mojego doświadczenia wynika, że kucharze i cukiernicy preferują go także jako dodatek do eleganckich deserów i lodów. Oprócz zastosowań kulinarnych, miód wrzosowy jest ceniony w apiterapii – wykazuje silne właściwości antybakteryjne i przeciwzapalne dzięki obecności specyficznych enzymów. To naprawdę nie jest codzienny miód, a jego właściwości warto poznać w praktyce, bo różni się mocno od tych, które najczęściej spotykamy na sklepowych półkach.
Często pojawiają się pomyłki przy rozróżnianiu rodzajów miodów, zwłaszcza jeżeli ktoś bazuje tylko na kolorze lub smaku. Gryczany miód rzeczywiście ma intensywną barwę, ale raczej ciemno-brązową, czasem nawet z odcieniem czerwonawym, i charakteryzuje się bardzo specyficznym, ostrym smakiem z wyraźną nutą goryczy. Jednak nie żeluje w temperaturze pokojowej – pozostaje płynny przez dłuższy czas i krystalizuje raczej na drobnoziarnistą masę. Wielokwiatowy natomiast uchodzi za najbardziej uniwersalny, często jasnożółty lub lekko bursztynowy, ale całkowicie pozbawiony tej charakterystycznej galaretowatości – krystalizuje równomiernie, niekiedy bardzo szybko, lecz bez efektu żelowania. Lipowy miód z kolei bywa bardzo jasny, prawie przezroczysty, czasem lekko słomkowy, o wyrazistym, lekko miętowym aromacie i przyjemnym, łagodnym smaku bez wyraźnej goryczki. Jego krystalizacja odbywa się stosunkowo szybko, jednak struktura jest raczej kremowa niż galaretowata. Często błędnym założeniem jest utożsamianie barwy z konsystencją – w praktyce decydują o tym głównie obecność koloidów i skład cukrów. Miód wrzosowy jest wyjątkowy właśnie przez swój wysoki poziom substancji koloidalnych, które powodują charakterystyczne żelowanie. Z mojego doświadczenia wynika, że niektórzy mylą też wrzosowy z gryczanym przez podobnie nieoczywisty smak, ale pod względem tekstury różnią się diametralnie. Podsumowując, wybierając miód na podstawie tych parametrów, warto znać nie tylko barwę czy smak, ale także szczególne właściwości fizyczne, które mają kluczowe znaczenie w praktyce technologii spożywczej i branży gastronomicznej. Właśnie to żelowanie przy około 20°C jest unikatowe dla miodu wrzosowego i stanowi jego technologiczną przewagę.