Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej

Często można się pomylić przy rozpoznawaniu typów aparatów gębowych, bo owady mają ich naprawdę sporo i czasem różnice nie są oczywiste na pierwszy rzut oka. Aparat gryzący, typowy np. dla chrząszczy czy mrówek, służy głównie do rozdrabniania pokarmu stałego, bez funkcji pobierania cieczy, więc pszczoły na pewno nie należą do tej grupy. Z kolei aparat ssący, kojarzony głównie z motylami, funkcjonuje na zasadzie rurki – owad zwija ją po pobraniu nektaru, ale nie jest przystosowany do gryzienia czy formowania żadnych struktur, więc taki model u pszczół się nie sprawdza. Kłująco-ssący występuje np. u komarów czy pluskiew, gdzie ważna jest zdolność przebijania skóry lub roślin i wysysania płynu, jednak pszczoły nie pobierają pokarmu w ten sposób – nie potrzebują przebijać twardych struktur, tylko raczej zbierać nektar i wytwarzać wosk. Wydaje mi się, że najczęstszym błędem jest wrzucenie wszystkich owadów zbierających nektar do jednego worka i utożsamianie ich aparatów gębowych z ssącym, ale to zbyt duże uproszczenie. W praktyce rozróżnienie tych typów jest ważne, choćby w kontekście stosowania środków chemicznych w rolnictwie czy projektowania uli, bo każda grupa owadów ma różną wrażliwość na toksyny i inne zagrożenia. Dobre praktyki branżowe wymagają znajomości tych różnic – pszczelarz, technik ochrony roślin czy nawet ogrodnik powinien wiedzieć, że pszczoły to wyjątkowy przykład połączenia funkcji gryzienia i ssania, co daje im przewagę w ekosystemach i gospodarkach rolnych. Sugerowanie się jedynie nazwą lub powierzchownym wyglądem aparatu gębowego prowadzi do błędnych wniosków; warto więc poświęcić chwilę na dokładniejsze zrozumienie tematu, szczególnie że ma to swoje przełożenie praktyczne.