Świnia typu mięsnego charakteryzuje się wydłużonym, dobrze umięśnionym tułowiem oraz wyraźnie widocznym grzbietem. Takie cechy budowy są typowe właśnie dla świń hodowanych z myślą o produkcji wysokiej jakości mięsa, czyli tzw. mięsnego typu użytkowego. Zwróć uwagę na stosunkowo lekką głowę, długie nogi i dobrze rozwinięte szynki – to według standardów branżowych wzorzec dla świń mięsnych, ceniony w nowoczesnych gospodarstwach. Moim zdaniem, świnie tego typu pozwalają na uzyskanie lepszego stosunku mięsa do tłuszczu, co w praktyce przekłada się na wyższą wartość rzeźną i opłacalność tuczu. W branży mięsnej preferuje się właśnie takie zwierzęta, bo ich tusze dostarczają więcej elementów kulinarnie cennych, jak schab, szynka czy polędwica. Z mojego doświadczenia, coraz częściej gospodarstwa inwestują w linie genetyczne ukierunkowane na ten typ użytkowy, bo jest on zgodny z wymaganiami rynku i konsumentów oczekujących soczystego mięsa o niskiej zawartości tłuszczu. Krótko mówiąc – praktyka jasno pokazuje, że znajomość takich cech budowy to podstawa w pracy każdego technika hodowli zwierząt.
Bardzo często spotyka się mylenie typu mięsnego z tłuszczowo-mięsnym lub wręcz ze słoninowym, co wynika z nieznajomości szczegółów anatomii i przeznaczenia poszczególnych linii użytkowych świń. Typ słoninowy wyróżnia się znacznie grubszą warstwą tłuszczu podskórnego i cięższą sylwetką – takie zwierzęta mają krótszy, głębszy tułów, a całe ciało jest bardziej masywne i szerokie. W praktyce hodowlanej świnie słoninowe są wybierane głównie tam, gdzie produkcja tłuszczu jest ważniejsza niż ilość mięsa – choć obecnie ten kierunek traci na znaczeniu, bo rynek oczekuje raczej wartościowych, odtłuszczonych tusz. Typ tłuszczowo-mięsny to pośredni wariant, gdzie uzyskuje się zarówno przyzwoitą ilość mięsa, jak i tłuszczu, ale proporcja tych składników nie spełnia najwyższych wymagań zakładów mięsnych. Często wydaje się, że taki kompromis jest najlepszy, jednak z mojego doświadczenia – to podejście nie sprawdza się tam, gdzie najważniejsza jest specjalizacja i wysokie parametry jakościowe mięsa. Typ smalcowy natomiast jest już praktycznie nieobecny w nowoczesnej produkcji; kiedyś takie świnie hodowano dla smalcu i tłuszczu, mają one bardzo krótkie, szerokie i głębokie ciało, a mięso schodzi na dalszy plan. Typowe błędy to ocenianie wyłącznie po wielkości zwierzęcia albo masywności, podczas gdy w praktyce najważniejsze są proporcje tułowia, umięśnienie i linia grzbietu. Prawidłowa identyfikacja typu wymaga zrozumienia nie tylko wyglądu zewnętrznego, ale i całego kontekstu użytkowego oraz oczekiwań przemysłu spożywczego – a to już nie jest takie oczywiste na pierwszy rzut oka.
