Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej

Analizując wybór roślin takich jak trojeść syryjska, jasnota biała lub lipa drobnolistna, można odnieść wrażenie, że wszystkie są wartościowymi pożytkami dla pszczół – i rzeczywiście, każda z nich ma swoje miejsce w kalendarzu pszczelarza. Jednak patrząc czysto technicznie na zawartość cukrów w nektarze, kluczowe znaczenie ma nie tylko suma procentowa, ale także stosunek poszczególnych cukrów i łatwość ich pobierania przez pszczoły. Trojeść syryjska wyróżnia się wysokim udziałem sacharozy, niestety ogólny poziom glukozy i fruktozy jest tam bardzo niski, przez co pszczoły zużywają więcej energii na pobranie i przetworzenie takiego nektaru. Z mojego punktu widzenia, taki pożytek sprawdza się głównie jako uzupełnienie, a nie podstawa produkcji miodu. Jasnota biała również ma sporą sumaryczną zawartość cukrów, ale dominuje tu sacharoza, co ma swoje ograniczenia – pszczoły preferują nektar bogaty w glukozę i fruktozę, bo szybciej mogą taki pokarm wykorzystać w rodzinie. Lipa drobnolistna z kolei daje bardzo wartościowy miód, ale jej zawartość cukrów, choć wysoka, nie dorównuje rzepakowi. Typowym błędem myślowym jest sugerowanie się wyłącznie wysoką sumą cukrów albo legendą miodów lipowych, bez szerszego spojrzenia na potrzeby pszczół w gospodarce towarowej. W realiach produkcyjnych najważniejsza jest intensywność i przewidywalność pożytku, a także tempo zbioru – to właśnie oferuje rzepak. W praktyce, to rzepak ozimy umożliwia masową produkcję wartościowego miodu w krótkim czasie, stanowiąc solidny fundament dla rozwoju pasieki. Warto więc patrzeć nie tylko na reputację miodu czy specyfikę danej rośliny, ale przede wszystkim na twarde dane i efektywność pozysku surowca miodowego.