Kwalifikacja: ROL.09 - Organizacja i nadzorowanie produkcji pszczelarskiej

W rolnictwie często pojawia się przekonanie, że im więcej liści rzepak rozwinie przed zimą, tym lepiej dla jego przezimowania. Jednak takie podejście nie zawsze jest zgodne z praktyką polową i wytycznymi agrotechnicznymi. Roślina, która przed zimą ma tylko do 2 par liści, jest w fazie zbyt wczesnej; nie zdąży zgromadzić odpowiedniej masy i zapasów, przez co znacząco wzrasta ryzyko jej wypadnięcia podczas mrozów lub uszkodzeń przez szkodniki. Z drugiej strony – przekonanie, że do 6 czy 8 par liści to ideał, bierze się z mylnego utożsamiania dużej rośliny z odpornością. W rzeczywistości, nadmierny rozwój jesienią powoduje, że rośliny stają się zbyt wybujałe, stożek wzrostu może zostać wypchnięty ponad powierzchnię gleby i przez to są one dużo bardziej podatne na przemarzanie. Rolnicy, którzy dopuścili do takiego rozwoju, często tracą część plonu po ostrych zimach. W zaleceniach agrotechnicznych i podręcznikach, takich jak tabele BBCH, wyraźnie wskazuje się na optymalną fazę rozwoju, czyli rozeta 4 par liści. To pozwala roślinie zgromadzić wystarczająco dużo energii na wiosenny start, a jednocześnie minimalizuje ryzyko uszkodzenia przez zimowe warunki. Moim zdaniem, wybierając odpowiedź przekraczającą 4 pary liści, łatwo ulec złudzeniu, że większa biomasa to zawsze lepiej, ale doświadczenie wielu lat uprawy pokazuje, że trzeba dążyć do równowagi – nie za wcześnie, nie za późno i nie za dużo. To miejsce, gdzie wiedza praktyczna spotyka się z nauką, a czasem proste intuicje mogą zawodzić. Warto więc trzymać się sprawdzonych norm i obserwacji z pola, zamiast polegać tylko na domysłach.