Kwalifikacja: ROL.09 - Organizacja i nadzorowanie produkcji pszczelarskiej

W praktycznym pszczelarstwie do walki z warrozą stosuje się głównie środki chemiczne i biologiczne, a wszystkie odpowiedzi poza „mechanicznymi” odnoszą się do prawdziwych metod zwalczania tego pasożyta. Środki kontaktowe to na przykład paski nasączone substancją czynną (flumetryna, amitraz), które umieszcza się w ulu, gdzie bezpośrednio stykają się z pszczołami i roztoczami. Wielu pszczelarzy uznaje je za podstawę leczenia, choć coraz częściej pojawia się problem odporności Varroa na niektóre substancje. Preparaty parujące, takie jak kwas mrówkowy w formie żelu czy aplikatory z kwasem szczawiowym, działają przez odparowywanie substancji aktywnej, przenikającej przez ul i skutecznie zwalczającej pasożyty zarówno na dorosłych pszczołach, jak i w czerwiu. Dymne środki to stare, ale nadal stosowane rozwiązania – spalanie tabletek z amitrazą czy specjalnych papierków pozwala uzyskać dym, który wnika głęboko w gniazdo i ma działanie owadobójcze. W przypadku tych trzech grup każde z rozwiązań ma swoje miejsce w kalendarzu zabiegów: dobór preparatu zależy od temperatury, siły rodziny pszczelej, obecności czerwiu i innych czynników środowiskowych. Zupełnie inną kategorią są metody mechaniczne, które w zasadzie nie istnieją w skutecznym leczeniu warrozy – ręczne usuwanie pasożytów, wyczesywanie czy próby fizycznego oddzielenia roztoczy od pszczół są praktycznie niemożliwe i nie znajdują zastosowania w żadnej pasiece. Często spotyka się myślenie, że skoro coś działa na inne szkodniki, można to przełożyć na warrozę, ale w tym przypadku biologia pasożyta całkowicie wyklucza mechaniczne usuwanie. Dlatego odpowiedź wskazująca na środki mechaniczne jest jedyną poprawną, natomiast pozostałe rozwiązania mają szerokie zastosowanie i są zgodne z aktualnymi standardami ochrony zdrowia pszczół.