Kwalifikacja: ROL.09 - Organizacja i nadzorowanie produkcji pszczelarskiej

W branży ekonomiki pasiecznej bardzo ważne jest, by poprawnie rozróżniać pojęcia kosztów całkowitych, stałych oraz bezpośrednich, ponieważ błędne zrozumienie tych kategorii prowadzi do poważnych nieścisłości przy planowaniu produkcji i kalkulacji rentowności. Koszty całkowite obejmują wszystko, co gospodarstwo ponosi – zarówno koszty stałe (niezależne od poziomu produkcji, jak amortyzacja, podatki, czy ubezpieczenia), jak i zmienne, czyli koszty bezpośrednio związane z utrzymaniem pszczół (np. pokarm, lekarstwa, materiały eksploatacyjne). Koszt bezpośredni produkcji obliczamy odejmując od kosztów całkowitych koszty stałe. Typowym błędem jest sumowanie lub nieuwzględnienie właściwej kategorii kosztów. Na przykład, wybierając odpowiedzi wyższe od 192 zł, można błędnie założyć, że koszt bezpośredni powstaje przez sumowanie kosztów, a nie ich różnicowanie. Z kolei odpowiedzi niższe, ale niewłaściwe, jak 132 zł, mogą sugerować, że odjęto zbyt wysoką wartość kosztów stałych lub po prostu pomylono się przy prostym działaniu matematycznym. W praktyce pasiecznej takie przeoczenia mogą skutkować złym określeniem ceny sprzedaży miodu i problemami finansowymi gospodarstwa. Moim zdaniem, wielu młodych pszczelarzy na początku drogi nie do końca rozumie, że koszty stałe są niezależne od liczby rodzin, podczas gdy bezpośrednie są wprost proporcjonalne do prowadzonej produkcji – to podstawowa wiedza pozwalająca uniknąć strat. Wszelkie nieścisłości w wyliczeniach bardzo szybko wychodzą przy zestawieniu z realnymi wynikami finansowymi. Dlatego zawsze zachęcam, żeby przy liczeniu kosztów bezpośrednich nie kombinować, tylko po prostu odjąć koszty stałe od całkowitych, jak wskazują branżowe standardy i dobre praktyki. Tylko wtedy mamy jasny obraz sytuacji ekonomicznej pasieki.