Kwalifikacja: ROL.09 - Organizacja i nadzorowanie produkcji pszczelarskiej

Wielu osobom może się wydawać, że inne kwasy obecne podczas zakiszania – takie jak octowy, mrówkowy czy stearynowy – również spełniają ważną rolę, ale to dosyć powszechny błąd interpretacyjny. Kwas octowy rzeczywiście w pewnych ilościach pojawia się w kiszonkach, bo produkują go niektóre bakterie, zwłaszcza jeśli fermentacja nie przebiega idealnie lub gdy brakuje szybko fermentujących cukrów. Jednak przewaga kwasu octowego nad mlekowym nie jest pożądana – z mojego doświadczenia wynika, że taka kiszonka szybko traci na jakości, staje się mniej apetyczna dla zwierząt i nawet może prowadzić do obniżenia strawności. Przemysł paszowy wyraźnie podkreśla, że za dużo kwasu octowego to większe straty energetyczne i gorsze parametry przechowywania. Kwas stearynowy natomiast nie jest w praktyce istotnym składnikiem procesu fermentacji pasz – to kwas tłuszczowy, który nie bierze udziału w zakiszaniu i jego obecność nie ma żadnego wpływu na zabezpieczenie paszy przed psuciem się. Wskazanie go jako pożądanego składnika jest więc całkowicie bezzasadne. Co do kwasu mrówkowego, to owszem, bywa używany jako konserwant do hamowania niepożądanej fermentacji, ale nie jest on wynikiem naturalnej fermentacji kiszonkarskiej i nie jest pożądanym produktem końcowym procesu zakiszania. Dodawanie go to raczej zabieg techniczny, a nie cel fermentacji. Typowy błąd myślowy to uznanie, że każdy kwas obecny w kiszonce działa korzystnie – niestety, tylko kwas mlekowy zapewnia optymalne warunki przechowywania i bezpieczeństwo paszy. Praktyka, jak i literatura branżowa, podkreśla jedno: im więcej mlekowego, tym lepiej zabezpieczona i wartościowsza kiszonka.