Kwalifikacja: ROL.09 - Organizacja i nadzorowanie produkcji pszczelarskiej

Często można spotkać się z opinią, że cielęta mogą osiągać masę 100-110 kg dużo później, np. dopiero w 120, 150 czy nawet po 60 dniach. Te przekonania wynikają przeważnie z mylenia tempa przyrostu typowego dla ras mięsnych z wymaganiami dotyczącymi ras mlecznych, gdzie rytm odchowu jest zdecydowanie bardziej rygorystyczny. Zbyt późne osiągnięcie masy 100-110 kg (po 120. czy 150. dniu życia) oznacza, że cielę rozwija się wolniej, co może być efektem niedoborów żywieniowych, złego zarządzania stadem albo po prostu błędnej technologii karmienia. Takie opóźnienie to prosta droga do strat ekonomicznych i częstszych problemów zdrowotnych, bo młode zwierzęta są wtedy bardziej podatne na infekcje i mają gorszą wydajność w późniejszym okresie opasu. Z drugiej strony, wskazanie 60. dnia jako momentu, kiedy cielę już powinno ważyć 100-110 kg, jest równie nietrafione – to wręcz nierealne w praktyce, nawet przy bardzo intensywnych systemach żywienia. W rzeczywistości, w tym wieku cielęta ważą zazwyczaj około 70-80 kg, a wymaganie tak szybkiego przyrostu mogłoby prowadzić do problemów trawiennych lub metabolicznych. Moim zdaniem, błędy w tych szacunkach wynikają najczęściej z nieznajomości aktualnych standardów produkcji bydła mlecznego oraz nieuwzględnienia fizjologicznych możliwości młodego organizmu. Najlepszą praktyką jest więc dążenie do 100-110 kg w okolicach 90. dnia życia. To zapewnia nie tylko zdrowie cieląt, ale też optymalizację kosztów i przyszłą wydajność produkcyjną stada. Tak wynika nie tylko z instrukcji branżowych, ale też z doświadczenia praktyków prowadzących nowoczesne opasy.