Kwalifikacja: ROL.09 - Organizacja i nadzorowanie produkcji pszczelarskiej

W przypadku projektowania płyty gnojowej dla gospodarstwa prowadzącego hodowlę różnych gatunków zwierząt jednym z najczęstszych błędów jest nieuwzględnienie indywidualnych wymagań powierzchniowych dla każdej grupy zwierząt oraz sumowanie powierzchni w sposób uproszczony lub nieuwzględniający wszystkich elementów tabeli. Często zdarza się, że osoby projektujące albo sumują wartości DJP i mnożą przez jedną, wybraną powierzchnię (np. tylko dla bydła), albo nie zauważają, że każda kategoria zwierząt ma przypisaną inną wartość (np. drób wymaga znacznie mniej miejsca niż bydło czy konie). Innym typowym błędem jest korzystanie z pojemności zbiornika na gnojowicę (w m³) zamiast powierzchni płyty gnojowej (w m²) – te dwa parametry nie są zamienne i dotyczą innych form przechowywania nawozów naturalnych. Zdarza się również, że ktoś zamiast zsumować osobno powierzchnię dla każdego typu zwierząt, próbuje uśrednić wartości albo przyjmuje wartości „na oko”, co w praktyce skutkuje niezgodnością z wymogami Dyrektywy Azotanowej. Tego typu pomyłki mogą prowadzić do powstania zbyt małej lub zbyt dużej płyty, co ma zarówno skutki prawne, jak i ekonomiczne. Przypominam, że najlepszą praktyką jest dokładne przemnożenie liczby DJP przez odpowiednią powierzchnię wymaganą dla danego gatunku i dopiero wtedy zsumowanie uzyskanych wartości – tylko taki sposób gwarantuje zgodność z obowiązującymi normami ochrony środowiska. Warto też regularnie zapoznawać się z aktualnymi wytycznymi, bo przepisy potrafią się zmieniać i zawsze lepiej być na bieżąco niż narazić się na niepotrzebne kontrole lub kary.