Makroekonomia to dział ekonomii, który bada szerokie zjawiska gospodarcze, takie jak dochód narodowy, inflacja oraz bezrobocie. Analiza tych wielkości pozwala na zrozumienie, jak różne czynniki wpływają na całą gospodarkę. Przykładowo, badanie inflacji pomaga w ocenie siły nabywczej pieniędzy i wpływu polityki monetarnej na rynek. W praktyce, makroekonomia jest kluczowa dla rządów i instytucji międzynarodowych, takich jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy, które opracowują polityki mające na celu stabilizację gospodarki. Zrozumienie makroekonomicznych wskaźników, takich jak Produkt Krajowy Brutto (PKB) czy wskaźnik bezrobocia, jest istotne dla przewidywania kryzysów gospodarczych oraz formułowania strategii rozwoju. Wiedza ta jest również niezbędna dla inwestorów i przedsiębiorstw, które podejmują decyzje w oparciu o makroekonomiczne tendencje w danym kraju.
Ekonomia pozytywna koncentruje się na opisie i wyjaśnianiu zjawisk gospodarczych, ale nie zajmuje się oceną ich skutków czy proponowaniem rozwiązań. To podejście skupia się na tym, jak działa gospodarka, a nie jak powinna działać, co może prowadzić do mylnych wniosków na temat roli polityki gospodarczej. Ekonomia normatywna natomiast jest bardziej subiektywna, opierająca się na wartościach i osądach, sugerując, że pewne zjawiska są lepsze lub gorsze, co nie jest bezpośrednio związane z analizą wielkości makroekonomicznych. Mikroekonomia, z kolei, bada indywidualne podmioty gospodarcze, takie jak gospodarstwa domowe czy przedsiębiorstwa, koncentrując się na decyzjach podejmowanych na tym poziomie. Stąd nie jest w stanie dostarczyć pełnego obrazu zjawisk makroekonomicznych, które są analizowane w kontekście całych gospodarek. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru niepoprawnych odpowiedzi wynikają z nieznajomości różnic między tymi działami ekonomii oraz ich zakresów badań. Uczestnicy mogą mylić mikroekonomiczne podejście do analizy z szerszym kontekstem makroekonomicznym, co prowadzi do konsekwentnego pomijania istotnych aspektów analizy gospodarczej.