Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
Zawód: Technik rachunkowości
Jaki jest stosunek liczby uciśnięć klatki piersiowej do liczby oddechów podczas resuscytacji?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź 30:2 jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z aktualnymi wytycznymi American Heart Association (AHA) oraz Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC), podczas prowadzenia resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) u dorosłych należy stosować stosunek 30 uciśnięć klatki piersiowej do 2 wdechów ratunkowych. Ten schemat jest zalecany, aby zapewnić maksymalne utlenowanie krwi przy jednoczesnym zachowaniu efektywności kompresji na serce. Uciskanie klatki piersiowej ma na celu przywrócenie krążenia i pompowania krwi do mózgu oraz innych narządów. Zostało udowodnione, że odnawianie przepływu krwi jest kluczowe dla przeżycia pacjenta. Przykładem praktycznego zastosowania tej zasady jest sytuacja, gdy podejmujemy działania w przypadku nagłego zatrzymania krążenia; prawidłowa sekwencja działania, jaką należy stosować, to 30 uciśnięć, a następnie 2 wdechy, co powinno być powtarzane do momentu przybycia służb ratunkowych lub przywrócenia naturalnego oddechu pacjenta. Ważne jest, aby pamiętać o regularnym szkoleniu w zakresie RKO, aby utrzymać umiejętności w gotowości do działania w nagłych wypadkach.
Zastosowanie błędnych stosunków uciśnięć do oddechów, takich jak 5:30, 2:30 czy 30:5, prowadzi do nieefektywnej resuscytacji krążeniowo-oddechowej, co może mieć poważne konsekwencje dla osoby potrzebującej pomocy. Na przykład, stosunek 5:30 sugeruje, że wykonuje się pięć uciśnięć klatki piersiowej na trzydzieści wdechów, co jest nieadekwatne, ponieważ w praktyce nie ma wystarczającego czasu na skuteczne wprowadzenie wdechów, a to może prowadzić do niedotlenienia mózgu. Z kolei stosunek 2:30, który mógłby być mylnie rozumiany jako właściwy, nie jest zgodny z zasadami RKO i może również spowodować, że uciski nie będą przeprowadzane w wystarczającej ilości, co znacząco wpłynie na efektywność akcji ratunkowej. Zastosowanie stosunku 30:5, choć może brzmieć logicznie, również jest błędne, ponieważ zbyt duża liczba uciśnięć w stosunku do oddechów zmniejsza czas efektywnej wentylacji, co jest kluczowe dla przywrócenia oddechu u osoby w stanie zatrzymania krążenia. Dlatego niezwykle istotne jest przestrzeganie ustalonych standardów klinicznych, które mówią o stosunku 30:2, aby maksymalizować szanse przeżycia i zmniejszyć ryzyko uszkodzenia mózgu spowodowanego brakiem tlenu.