Środki trwałe w budowie są klasyfikowane jako rzeczowe aktywa trwałe, ponieważ odnoszą się do długoterminowych inwestycji w majątek, który jest wykorzystywany w działalności operacyjnej przedsiębiorstwa. Rzeczowe aktywa trwałe to składniki majątku, które są używane do produkcji towarów i usług oraz mają przewidywaną żywotność dłuższą niż rok. Przykładem mogą być budynki, maszyny czy urządzenia, które są w trakcie budowy lub modernizacji. Środki trwałe w budowie traktowane są jako aktywa, które w przyszłości będą generować przychody. W myśl Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) oraz Polskich Standardów Rachunkowości, aktywa te powinny być ujmowane w bilansie jako wartości niematerialne i prawne do momentu ich zakończenia, po czym są przenoszone do kategorii aktywów trwałych, co wpływa na ocenę sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz jego zdolności do generowania przyszłych przychodów.
Rzeczowe aktywa obrotowe, jak sugerują niektóre z błędnych odpowiedzi, odnoszą się do składników majątku, które są przeznaczone do sprzedaży lub zużycia w ciągu jednego roku. Na przykład, zapasy, należności czy środki pieniężne to przykłady aktywów obrotowych, które mogą być łatwo przekształcone w gotówkę. Klasyfikowanie środków trwałych w budowie jako aktywów obrotowych jest nieodpowiednie, ponieważ te ostatnie dotyczą krótkoterminowych operacji finansowych, podczas gdy środki trwałe w budowie są inwestycjami długoterminowymi i wymagają sporych nakładów, mających na celu przygotowanie do późniejszego wykorzystania. Inwestycje krótkoterminowe z kolei dotyczą aktywów, które są planowane do zbycia w krótkim okresie, co w żaden sposób nie odnosi się do długofalowych projektów budowlanych. Klasyfikowanie środków trwałych w budowie jako inwestycji długoterminowych może być zrozumiałe, ale nie obejmuje pełnego obrazu ich funkcji jako części aktywów trwałych. Środki trwałe w budowie są integralną częścią strategii zarządzania aktywami firmy i ich umiejscowienie w bilansie jest kluczowe dla prawidłowej analizy finansowej, co może prowadzić do błędnych wniosków o stabilności i rentowności przedsiębiorstwa.