Środki trwałe dzierżawione są klasyfikowane jako konta pozabilansowe, co oznacza, że nie wpływają na bilans przedsiębiorstwa, ale są istotne dla analizy jego aktywów i zobowiązań. W rachunkowości, konta pozabilansowe są używane do rejestrowania aktywów, które nie są w pełni własnością przedsiębiorstwa, a które mogą wpływać na jego działalność operacyjną oraz zdolność kredytową. Przykładem zastosowania kont pozabilansowych jest sytuacja, w której firma wynajmuje środki trwałe, takie jak maszyny czy pojazdy. Choć te środki nie figurują w bilansie jako aktywa własne, ich posiadanie i użycie może być kluczowe dla realizacji celów biznesowych. Dodatkowo, takie podejście odpowiada wymogom MSSF (Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej), które sugerują, że dzierżawione aktywa powinny być odpowiednio ujmowane w dokumentacji, aby zapewnić pełną przejrzystość finansową.
Wybór konta wynikowego jako klasyfikacji dla środków trwałych dzierżawionych jest błędny. Konta wynikowe służą do rejestrowania przychodów i kosztów operacyjnych w danym okresie, co oznacza, że koncentrują się na wynikach finansowych firmy, a nie na posiadanych aktywach. Środki trwałe, niezależnie od sposobu ich finansowania, mają kluczowe znaczenie w kontekście bilansu, a zatem nie mogą być właściwie sklasyfikowane w ramach kont wynikowych, które nie odzwierciedlają stanu aktywów. Kolejnym nieprawidłowym podejściem jest klasyfikacja środków trwałych jako kont bilansowych. Konta bilansowe reprezentują aktywa, zobowiązania i kapitał własny, jednak dzierżawione środki trwałe nie są pełnoprawnymi aktywami przedsiębiorstwa, co powoduje, że ich miejsce nie jest w bilansie. W kontekście kont analitycznych, choć mogą one mieć zastosowanie do rejestrowania szczegółowych informacji o aktywach, to nie są one odpowiednie dla środków trwałych dzierżawionych, które powinny być ujmowane w kontekście kont pozabilansowych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prowadzenia rzetelnej księgowości oraz zgodności z obowiązującymi regulacjami.